Hoe is het toch mogelijk dat uitgerekend een band als Black Rebel Motorcycle Club uit de Sunny State Californië komt. Al zes jaar hebben deze shoegazers hoorbaar weinig op met het warme zonnetje. Hun donkere gitaarmuziek en optredens zijn letterlijk en figuurlijk omhuld met dikke mist, zeker ten tijde van de eerste twee donkere cd’s van het trio, het debuut BRMC en Take Them On, On Your Own. Die platen boden afwisselend heftige en naargeestige rocksongs, badend in liters fuzz in de beste Jesus & Mary Chain-traditie.

Op Howl gooide de band de effectpedalen pardoes op zolder. Semi-akoestische, bluesy rootsrock vermengd met folk en gospel was de nieuwe stijl, met duidelijke echo’s van Bob Dylan. Het leverde een behoorlijk stemmige plaat op, maar zo imponerend als de bij vlagen ziedende gitaarmuren op de voorgangers werd het nooit. Dat lag ook aan de mindere kwaliteit van de songs zelf. Het lijkt er nu op dat songschrijvers Robert Been en Peter Hayes die semi-akoestische jas zelf ook minder lekker vonden zitten. De hoesafbeelding van het nieuwe Baby 81 spreekt wat dat betreft boekdelen: een zwarte, elektrische gitaar op een standaard tegen een witte achtergrond. Jawel, ook die fuzzpedalen zijn weer afgestoft en worden meteen weer flink ingetrapt voor de onversneden rock ’n roll van plaatopener Took Out A Loan. Na drie minuten prikkelen de noisy fuzzgitaren alweer heerlijk de trommelvliezen.

Whatever Happened To My Rock ‘n Roll? was het cruciale statement op het debuut. What happened to the revolution is de prangende vraag op de stamper Berlin. De echte kopstoot volgt met Weapon Of Choice: een semi-akoestisch riff die geen verdere versterking nodig heeft, een ziedende baslijn die je knockout slaat en een wereldrefrein met instant meebrulbaar anthem: “I won’t waste it, I won’t waste my love on a nation.” Whatever Happened To My Rock ‘n’ Roll schiet alweer te binnen, maar dan met de gedachte dat Weapon Of Choice de overtreffende trap hiervan is.

Het is een zelfde soort shock and awe-aanval als op het zes jaar oude debuut. Eerst overrompelen met een triootje gruizige rock ’n roll, daarna de diepte in, de luisteraar onverbiddelijk meesleurend. Dat gebeurt hier weer, met langere, meeslepender werk dat de hardere nummers keurig afwisselt. In die langzamere stukken is een mooie melodie belangrijker dan krachtpatserij. Zoals in het door een piano gedragen Window, Lien On Your Dreams en het mooie, bijna sacrale All You Do Is Talk. Intussen hebben 666 Conducer en Am I Only de akoestische basis die nog het meest aan Howl doet denken. Spanningopbouw staat centraal op het dik negen minuten durende magnum opus American X. Met één verschil: vijf jaar terug zou BRMC zo’n opbouw tot een oorverdovende climax laten leiden. Nu beheerst de band zich zonder dat de song gaat vervelen. En dat is knap.

Naar eigen zeggen heeft BRMC op Baby 81 de juiste mix gevonden van de vorige drie albums. Luisterend naar de nieuwe plaat kun je de band alleen maar gelijk geven. Baby 81 heeft de zweverige stukken gitaarfuzz van het debuut, de harde rock ‘n’ roll van Take Them On, On Your Own en precies die juiste blues- en folkaccenten van Howl. BRMC had twee worpen nodig, maar gaat met Baby 81 eindelijk over de klasse van het debuut heen.