Wie de afgelopen twee jaar meerdere concerten van Editors bezocht, hoorde en zag de band live al groeien en steeds beter worden. Vanuit dat oogpunt is de zeven mijlssprong die de band uit Birmingham op zijn tweede plaat An End Has A Start maakt, volslagen logisch. Alle beloftes die Editors maakte op het al erg goede debuut The Back Room, lost het kwartet moeiteloos in. Dit tweede album barst van de ambitie en bevat betere, meeslepender songs en een krachtiger, warmer geluid dankzij producer Jacknife Lee (Snow Patrol, Bloc Party). En dan is daar als voornaamste attractie zanger en tekstschrijver Tom Smith, wiens stem vele malen voller en doorleefder is gaan klinken.

Na The Back Room is An End Has A Start net zo’n sprong vooruit als Coldplay die ooit maakte van debuut Parachutes naar het grootse A Rush Of Blood To The Head. Coldplay ja, die met een jonge U2 nu echt betere referenties zijn voor het groots klinkende Editors-geluid dan Joy Division of het New Yorkse Interpol, waarmee Editors uit den treure is vergeleken. “De plaat die Interpol eigenlijk had moeten maken”, werd hier en daar gefluisterd vlak na de release van The Back Room. Toen sneed die vergelijking met de New Yorkers nog hout, maar nu An End Has A Start uit is, gaat die mank.

De meeste nummers op The Back Room werden gekenmerkt door een donkere, gehaaste beklemming. Voor de nieuwe plaat schreef Smith de meeste songs niet op gitaar, maar op piano. Dus duiken pianoklanken ook vaker op in het Editors-geluid, zonder dat het echter op een band als Keane gaat lijken. Daarvoor zijn de hoge, gierende gitaarpartijen van Chris Urbanowicz te prominent aanwezig – hij heeft zo te horen meer naar The Edge geluisterd –. En dan is er nog die zeer robuuste ritmesectie.

De warmte in het geluid komt vooral op rekening van Smith, dankzij zijn zangmelodieën en gerijpte stem. Binnenkort ervaart de wereld niet langer de strot van Chris Martin, maar die van Tom Smith als de spreekwoordelijke arm om de schouder. “Maak je geen zorgen. De zaken staan er nu misschien beroerd voor, maar het komt echt goed”, ademen bijna alle songs op An End Has A Start uit. Dat hoor je als een koor opduikt in de finale van single Smokers Outside The Hospital Doors of in het troostende refrein van The Weight Of The World. Hoe Smith zich als zanger heeft ontwikkeld, is het beste te horen in het intense The Racing Rats en het epische Escape The Nest. Waar hij op The Back Room soms nog wat eentonig klonk, verkent hij in deze nummers alle regionen van zijn baritonstem.

”You came on your own, that’s how you leave.” Dat klinkt somber en zwartgallig, maar anders dan bij Interpol volgt er bij Editors altijd iets positiefs, een sprankje hoop: “with hope in your hands and air to breathe.’ Vandaar dat de link met Interpol vager is geworden. Alleen in When Anger Shows heeft de zanger zelf een schouder nodig. “I need you to tell me it’s ok.” Hij hoeft zich geen zorgen te maken: dankzij An End Has A Start zullen binnen de kortste keren wereldwijd duizenden nieuwe fans hem willen omarmen. Vreemd gekozen titel dus eigenlijk, An End Has A Start. Want met dit album is het begin van het einde nog lang niet in zicht voor Editors. Sterker nog: het kwartet is nu pas echt onderweg naar wereldfaam.

An End Has A Start is tijdelijk te beluisteren in de Luisterpaal. Editors is in augustus live te zien op Lowlands 2007.