Het is nog altijd een overweldigend gezicht. Een zee van zwartgeklede mensen danst om een gigantische, lichtgevende boom, midden in de Amsterdam ArenA, alsof het een altaar is. Vuur, rook, fonteinen, lasers in alle kleuren en danseressen die zichzelf overgieten met lichtgevende verf moeten voor de sensatie zorgen. Dit jaar vindt de harde editie van Sensation al voor de zevende keer plaats, maar de rek lijkt nog niet uit het concept. “Everything fades to black!”, dendert door de ArenA. Het voetbalstadion is vannacht omgetoverd in een andere wereld, het domein van de duisternis.

De 23.445 bezoekers van Sensation Black komen van heinde en verre naar de Amsterdam ArenA, ook van buiten Nederland. Het heeft een merkwaardig effect, zo’n dresscode. Onderweg op het station kijk je altijd een beetje om je heen. Zou die ook? En dan blijkt ineens dat heel veel onschuldige mensen op een zaterdagavond volledig in het zwart gekleed gaan. De jonge moslima met hoofddoek in de Albert Heijn op Utrecht Centraal zal wel geen Sensationbezoeker zijn. Die jongen met die lange zwarte jas? Dan zie je ze ineens, een man of twintig. Veel van de heren zijn gekleed in eenvoudige shirts met melige opdrukken. ‘FBI: Female Body Inspector’ doet het altijd goed. De dames dragen hotpants en furry beenwarmers die doen denken aan een autowasstraat. Ze steken dwars de stationshal door, op weg naar de intercity naar Amsterdam Bijlmer ArenA.

Een deel van hen mag een uur later wellicht meteen rechtsomkeert maken met een proces verbaal op zak. Bij de politiepost buiten het stadion vormt zich een fikse rij feestgangers, elk geflankeerd door een diender met een plastic tasje vol bewijsmateriaal. Dit soort taferelen schijnt onvermijdelijk te zijn, maar iedereen die vandaag tegen de lamp loopt heeft dat aan zichzelf te wijten. Nadat vorige week een bezoekster van Sensation White overleed, was een zero tolerance benadering voor Black onvermijdelijk. Met je zakje pillen langs de beveiliging van ID&T komen is misschien nog mogelijk, maar bovenaan de trap moet je ook nog langs een snuffelende herdershond. En als je zelfs daar langs bent, zijn er nog tientallen stillen op de dansvloer om je het leven zuur te maken. De score: 308 arrestaties, waarvan 134 daadwerkelijk het feest niet in mogen.

De diepgang die ID&T in het concept probeert te verwerken – black identity, zwarte gaten en het ontstaan van een nieuwe, magische wereld waar alleen black light schijnt – keert nauwelijks terug in de muziek. Zo indrukwekkend als het Hollywood spektakel in de zaal, zo weinig spectaculair is de muziek de eerste uren. Vooral DJ Luna draait aan het begin van de avond een schaamteloos platte hardstyle set, wel tot groot plezier van het publiek. Obligate hoogtepunten stapelen zich op. Uitgesponnen synthmelodie, ratelende drums, en dan de beat er vol in. De altijd glimlachende Dana stopt wat meer lef in haar set, maar ook bij de mysterieuze live act Black Identity (met kek schermmasker) is het voorspelbaarheid troef. Wie achter dat masker schuilt? Het blijft angstvallig geheim. Black Identity is een symbool voor alle bezoekers bij elkaar. Het publiek is bij Sensation Black de hoofdattractie.

De mystiek van de zwarte wereld lijkt aan de meeste bezoekers ook niet echt besteed. “In the weekend, I control my life”, klinkt tijdens de set van Black Identity. Die eenvoudige interpretatie lijkt een stuk meer in de buurt te komen. ‘En zo is het maar net’, lijkt de bevestiging uit de zaal. ‘Wij bepalen wat er gebeurt en niemand anders’. Nou ja, op die lelijke drugshond na dan.

Sensation Black 2007 zou harder worden dan ooit tevoren, en dj Vince voegt de daad om vier uur bij het woord. De man uit Helmond draait een gierende set oldskool en early rave. Ook niet origineel, maar tenminste wel snoeihard. De set is voor veel bezoekers een feest der herkenning. Voor de meeste bezoekers in Vince de held van de avond. En dat terwijl hij zelfs een track van Rob Gee draait, de man die vorig jaar nog uitgekotst werd (één bezoeker deed zelfs letterlijk een poging hem van het podium te sleuren).

“Gaat ie lekker? Ik ga als een tiet!” schreeuwt een enthousiaste jongen met een dik Haags accent iets te hard tegen de toiletjuffrouw. Twee grote ogen zijn haar antwoord, terwijl ze met de pleeborstel haar dekking bewaart. Het vale daglicht schijnt inmiddels onverbiddelijk door het dak van de ArenA. “We don’t give a fuck!”, schreeuwt MC Ruffian, maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat Sensation er bij zonlicht een stuk minder flatteus uitziet dan bij kunstlicht. Als een clown in de regen. Het is kwart over vijf en de bleke gezichten, de stapels lege bekertjes en de plakkerige dansvloer worden pijnlijk zichtbaar. De magische boom in het midden staat erbij als een verlepte kamerplant.

Niet dat Promo en Outblast genade hebben voor de doorzetters. Ze schakelen door van 150 naar 180 naar 200 beats per minuut. 300, 1000! “This is not normal!”, waarschuwt een bulderende stem. Promo en Outblast maken zich er niet gemakkelijk af. Outblast wordt nog wel eens verweten een hitjesdraaier te zijn, maar aan de zijde van vernieuwer Promo toont hij zich van zijn compromisloze kant. Eindelijk! Groepjes bezoekers sjokken inmiddels richting station Duivendrecht voor de eerste trein. Sensation Black 2007 zit erop. Maandag weer gewoon aan het werk.