Hij hoeft er nauwelijks een seconde over na te denken. Alsof hij de vraag elke dag moet beantwoorden. Bestaat de chemie tussen Chemical Brothers Tom Rowlands en Ed Simons na vijftien jaar nog altijd? Rowlands aarzelt niet en antwoordt met een droog: ‘ja’. Zijn lange haar is inmiddels ingewisseld voor een korte coupe, de karakteristieke gele bril is er nog steeds. Ja hoor, ze vinden elkaar nog steeds aardig, zegt ook Simons. “Maar als je ons samen op een vliegveld ziet, zou je dat niet zeggen”, zegt hij lachend. “Ach, je kiest je momenten!” “Maar ze flikken het nog steeds samen op het podium”, roept Rowlands er overheen. “En dat is het allerbelangrijkste!”

Deze maand verschijnt We Are the Night, het nieuwe album van het Britse duo. Met zes albums én een singlesverzamelaar op zak mogen we The Chemical Brothers zo langzamerhand liefkozend dancedinosaurussen noemen. Zelfs generatiegenoten Underworld en Daft Punk bleven steken op respectievelijk vier en drie albums. The Chemical Brothers, de Rolling Stones van de dansmuziek? “De Rolling Stones hebben vijftig platen gemaakt en wij zes. Wij zitten voorlopig nog niet in hun league”, zegt Ed Simons. “Maar los daarvan: wij leunen niet op ons oude werk. Wij vinden onszelf fris en nieuw. Ik luister het liefst naar onze laatste plaat.”

Daar heeft hij gelijk in. Eind juni spelen The Chemical Brothers in een uitverkochte Heineken Music Hall zeker niet alleen oude hits als Hey Boy, Hey Girl. Sterker nog, grootste hit Block Rockin’ Beats spelen ze er helemaal niet, en ook het revolutionaire debuutalbum Exit Planet Dust komt er bekaaid vanaf. Rowlands en Simons bouwen hun show anno 2007 vakkundig om het werk van nu, dat weinig meer te maken heeft met de chemical beats uit 1995. Showopener Galvanize (de samenwerking met Q-Tip van het vorige album Push the Button) knalt met veel visueel machtsvertoon recht in je gezicht, en naar nieuwe tracks als Do It Again, Saturate en We Are the Night wordt toegewerkt als hoogtepunten in de set.

Zo grensverleggend en toonaangevend als in hun begindagen is het bigbeatduo misschien niet meer, maar met hun triomf op het Britse festival Glastonbury vorige maand lieten ze zien nog altijd een groot publiek aan te spreken. En dat terwijl de wereld om hen heen al compleet veranderd is. The Chemical Brothers laten zich dan ook niet gek maken door de waan van de dag. “Wij hebben altijd een vrij duidelijk idee gehad over hoe onze muziek moest klinken. Toen drum ’n bass populair werd, gingen wij niet ineens drum ’n bass beats in onze muziek verwerken.”

Dat betekent niet dat het duo doof is voor wat er om hen heen gebeurt. “Nee, zeker niet. We zijn nog altijd dj’s en muziekliefhebbers. We zijn altijd benieuwd welke nieuwe mogelijkheden er ontstaan”, zegt Rowlands. “We blijven bij ons eigen ding, maar we willen niet dat onze muziek volledig uit de pas loopt met de rest”, vult Simons aan. “We gebruiken dingen van nu en uit het verleden, maar het moet uiteindelijk wel Chemical Brothers muziek worden. Wij houden het meest van muziek die volledig uit het niets komt.”

Die inspiratie uit het heden is zoals altijd het meest duidelijk te zien aan de gastvocalisten. Zo werkte het duo op We Are the Night samen met Midlake, Willy Mason en Klaxons. “Ik houd van de teksten van Klaxons”, zegt Simons, “En van de manier waarop ze zingen. Zij passen in de traditie van Britse psychedelische bands. Hun teksten hebben iets kosmisch. Ze schrijven geen nietszeggende deuntjes over een vriendinnetje dat hen verlaten heeft.” Dat sommige mensen juist de teksten van Klaxons juist onzinnig vinden, wuift Simons weg. “Ach, wat de een onzin noemt, noemt een ander metafysische paniek.”

Grote vraag: werken The Chemical Brothers eigenlijk nog met elkaar in de studio? Of doen ze elk hun deel vanuit hun eigen thuisstudio? “We werken wel thuis los van elkaar wat dingen uit, maar het wordt pas echt wat als we bij elkaar komen in de studio”, zegt Tom Rowlands. “Dat maakt dat het klinkt zoals het klinkt.”