Na het verschijnen van het debuut Turn On The Bright Lights werd Interpol zo ongeveer bedolven onder de vergelijkingen met Britse jaren tachtig doombands als Joy Division en Echo and the Bunnymen. Het New Yorkse kwartet wilde daar niets van weten. Toch ontkwam Interpol ook op opvolger Antics niet aan het Joy Division stigma. En ook nu weer, met het nieuwe album Our Love To Admire in de pocket, zal Interpol het weer flink voor de kiezen krijgen. 3VOOR12 vindt Our Love To Admire gewoon erg mooi en maakt het Album van de Week.

Niet zo vreemd, al die vergelijkingen met Europese bands van meer dan twintig jaar geleden. Want eigenlijk staan alle nummers op de drie Interpol albums bol van het bombast uit de donkere jaren tachtig waar toen angst voor de bom hoogtij vierde en waar de Britse premier Margaret Thatcher de broekriem van alle Europeanen aantrok. Muziek die ‘toen’ geen weerklank vond aan de andere kant van de oceaan, waar spandex hair bands als Twisted Sister en Mötley Crüe de dienst uitmaakten. Bijna geen enkele Britse band toerde in die tijd door Amerika. Joy Division-zanger Ian Curtis pleegde zelfmoord vlak voordat de grote oversteek gemaakt zou worden. Pas in de jaren negentig, toen Amerikaanse studenten platenzaken afstruinden op zoek naar vergeten parels uit een grijs verleden, kwamen ze eigenlijk voor het eerst in aanraking met de Britse new wave. De vier van Interpol waren zulke studenten.

En hoe klinkt dat dan, de Amerikaanse vertaling van de Europese tijdsgeest van een kwart eeuw geleden? Allereerst zijn er de logge, zware drums die met iedere klap het eind van de wereld lijken in te luiden. Dan is er de galmende stem van Paul Banks die de muziek een bijna religieus tintje meegeeft. Gitaar en toetsen klinken even melodieus als melancholisch. Mocht er dan nog een sprankje hoop, een klein lichtpuntje, in de muziek van Interpol doorklinken, is er altijd nog de basgitaar die dat verstikt. Bij Interpol is geen ruimte voor luchtigheid.

Our Love To Admire is een echte winterplaat. Toch kiest platenmaatschappij Capitol - Interpol verliet onlangs het indielabel Matador en daarmee ook de underground - er voor om het album midden in de zomer op ons los te laten. De elf nummers roepen stuk voor stuk associaties op met vallende bladeren, korte dagen en lange schaatstochten. Thuiskomen, theezetten, naar je kamer, koptelefoon op en dan de nieuwe Interpol op volle kracht draaien.

Het galmende gitaarintro van Pioneer To The Falls waarmee de intense luistertrip begint, klinkt als dikke regendruppels op het raampje van je zolderkamer. De herkenbare logge swing zet vervolgens in en Our Love To Admire is echt begonnen. No I In Threesome begint nagenoeg op eenzelfde manier, alleen is het hier de basgitaar die de levenspuls van Interpol inzet. Single The Heinrich Maneuver kenden we natuurlijk al. ‘How are things on the West Coast?’ vraagt Banks, alsof hij er zelf niet graag komt. Wat hebben de vier, in pak gestoken, bleke smoeltjes van Interpol ook in godsnaam tussen de openlucht sportscholen onder de palmbomen te zoeken. Mammoth valt als eerste een beetje uit de toon. De rock is meer recht toe, recht aan en de stem aan het begin dromerig.

Maar je kunt niet zeggen dat Interpol zichzelf opnieuw heeft uitgevonden op Our Love To Admire. De groep brengt nog altijd de Britse melancholie van weleer, verpakt vanuit de grote stad van nu. Je kunt ook niet zeggen dat de liedjes mooier zijn of beter klinken dan die op Turn On The Bright Lights of Antics, want die waren ook al mooi en die klonken al goed. Our Love To Admire is gewoon weer een heel mooi Interpolalbum waar we de komende winter mee doorkomen. En als ik nu naar buiten kijk, komen we de rest van de zomer er ook al mee door.

Our Love To Admire staat komende week op de luisterpaal van 3VOOR12