Te pas en te onpas worden vergeleken met Coldplay en Keane, maar toch spelen met de versterkers op tien. Het kan, bewijzen de vier jonge Britten van Air Traffic op hun debuutalbum, het licht schizofrene Fractured Life.

Air Traffic zet zichzelf op de kaart en hard ook. Vorig jaar bracht de band uit ‘het zonnige Bournemouth’ (zoals ze zelf ironisch zeggen op hun MySpace) een single uit met een oplage van 500 stuks op het Londense indielabel Fandango, maar de dozen met cd’s waren nog niet gearriveerd of de band was al een deur verder. Aan tafel bij EMI werd geproost op een nieuwe deal met de major en zodoende is er nu de debuutplaat.

De opmars is dus een feit en de band rondom zanger/pianist/gitarist Chris Wall houdt muzikaal ook niet van half werk. Een deel van de nummers op Fractured Life is geschreven met het stadion in het achterhoofd: pianoballades die doen denken aan Keane en Coldplay. Gelukkig rockt Air Traffic wat harder. Wat heet: bij de concerten op Eurosonic en London Calling eerder dit jaar speelden ze loeihard.

Soms is de vergelijking toch net te duidelijk: in de huidige single Shooting Star bijvoorbeeld bedient Wall zich van een kopstem die je als luisteraar onvermijdelijk doet denken aan Chris Martin en ook horen we daar de drumbeat van Coldplay’s Clocks. Maar Coldplay had het nummer graag geschreven.

De andere kant van Air Traffic is die van springerige indierockband, zoals de nummers Charlotte en Get In Line bewijzen. Voor Wall is dat piano weg, gitaar om en lekker raggen. De band is op zijn best als de beide kanten samenkomen: Never Even Told Me Her Name, opener Just Abuse Me en I Like That: felle korte uptempo pianostampers. Die laatste twee hebben zelfs oldschool rock ‘n roll pianosolo’s! Niet alleen verrassend, het geeft de band bovendien een meer eigen geluid.

Dat Air Traffic een trefzeker debuut heeft afgeleverd is duidelijk, gezien de populariteit van zowel pianorock als vlotte indierock en de goede set aan songs die de band op plaat heeft gezet.