Amerikanen zijn goed in een aantal dingen. Één van die dingen is imiteren en er toch een eigen draai aan geven. In Las Vegas bouwen ze Venetiaanse grachten, een Pantheon en een Eiffeltoren. Zo gaat het soms ook met muziek. Louis XIV uit San Diego flirt met 70’s glamrock, compleet met imitatie van de Britse tongval en humor, maar toch net iets anders. The Bravery uit New York met haar a-symmetrische haarlokken en oogschaduw (een paar jaar geleden maakte zanger Sam Endicott nog onvergeeflijke highschoolrock met The Pasties) put inspiratie uit de begindagen van Duran Duran en The Cure, maar de echo’s kaatsen onvermijdelijk terug in de bolling van een grote Amerikaanse vlag.

Zo is het ook met She Wants Revenge uit Los Angeles. In beginsel denk je nog dankzij de elementaire beats, donkere baslijntjes en zware stem dat dit jongens uit Leeds kunnen zijn die van hun vaders 12 inches van The Sisters of Mercy hebben geleend. Maar al snel hoor je dat dat tóch niet het geval kan zijn. Dit is anders. Alsof je Bordeaux wil schenken maar het goedje is aangelengd met limonade. Tot een paar jaar geleden maakten Adam “12” Bravin en Justin Warfield van She Wants Revenge nog hiphop en dance. Dat maakt She Wants Revenge niet slechter of beter (want muziek zou geen hokjes moeten kennen), maar toch wringt de handschoen bij het beluisteren van de plaat. Je denkt voortdurend: “Dit zijn bijna-veertigers die in een slipstream van de populariteit dit album hebben uitgebracht op het label van Limp Bizkit-frontman Fred Durst.” Niks mis mee, als de muziek maar goed is. Zelf doen ze het vooral uit liefde voor muziek en dragen niets van enige 80s ripoff uit. Natuurlijk hebben ze naar eigen zeggen veel met new wave, maar ze luisteren ook naar Radiohead, E.L.O., Serge Gainsbourg, Fela Kuti en Air.

“Dit album heeft de sfeer van onze late jeugd, toen we tussen de twaalf en negentien jaar oud waren en muziek ontdekten die anders was dan de muziek van onze ouders,” legt Adam Bravin uit aan 3VOOR12. “Dat was voornamelijk hiphop en new wave. Maar we luisterden tijdens het maken van dit album naar soundtracks. Eigenlijk was dat nog wel de belangrijkste invloed van dit album: soundtracks uit de jaren 80, die een filmisch element aan de muziek hebben toegevoegd.” Tekenend voor She Wants Revenge zijn de suggestieve teksten over nachtenlang uitgaan, relatieperikelen en erotisch getinte machtsspelletjes.

Volgens de recensenten was het echter vooral Joy Division en Interpol wat de klok sloeg. De zware stem van Justin Warfield gecombineerd met kille bas en synthetische drumloop liet vooral de Europese pers grijpen naar vergelijkingsmateriaal. Bravin: “We lazen in het begin recensies, maar we zijn niet geïnteresseerd in wat de media heeft te zeggen. Voor ons zijn de mensen die naar onze show komen interessant. De meeste recensies worden immers geschreven door luie journalisten die hun werk niet goed doen. Ze baseren alles op wat ze al eerder hebben gelezen. We hebben recent een nieuwe regel ingesteld. We praten over twee onderwerpen niet meer: Joy Division en Interpol. Ik begrijp de vergelijking niet. Als je naar Joy Division luistert en dan naar onze album, hoor je dat het twee totaal verschillende dingen zijn. Ook Interpol vindt altijd die vergelijkingen maar vermoeiend. De enige overeenkomst is de zang, die is op een soort lage toon.”

Ex-DJ Bravin vindt She Wants Revenge meer dan een tijdelijk project: “Ik ben dj geweest en draaide dan andermans platen. Ik kreeg reacties van kleine en grote zalen, maar dat ik nu een ruimte vol mensen zie reageren op ónze muziek is fantastisch. Onze eerste optreden was een jaar geleden, en nu al hebben we de support act gedaan voor Depeche Mode.”

Luister naar het hele interview met Adam Brevin van She Wants Revenge dat Thomas van Aalten met hem hield.