Kelley Stoltz stond een aantal maanden geleden al op de nominatie om langs te komen. Dat was vlak na de release van zijn album Below The Branches. Door een krappe toerbegroting ging dat helaas niet door maar deze woensdag was het dan zover. Kelley Stoltz kwam met volledige band en speelde een vijftal nummers van dat album. Kijk vooral ook op deze site naar het optreden aangezien Kelley (wat mij betreft dan) de sterkste nummers bewaarde voor buiten de radio-uitzending. Dat is eigenlijk de enige kanttekening die ik kan maken. Voor de rest voldeed hij aan de verwachtingen. Prima muzikant met een mooi repertoire aan songs. Aanstaande zondag staat hij in Paradiso met een volledige show. De Five O’Clock Heroes. Normaal met z’n viertjes maar nu uitgedund tot twee. Aangezien er nog niet echt een Nederlandse tour staat, kwamen Anthony (zang/gitaar) en Elliott (idem) laten horen hoe het er akoestisch voorstaat met de Heroes. Wat meteen opvalt is de kracht van de relatief simpele songs. Drie, hooguit vier akkoorden in willekeurige volgorde afgewerkt voor een refrein, bridge of een couplet. De combinatie met geraffineerde zanglijnen van Anthony zorgt ervoor dat dit bandje zich toch weet te onderscheiden van de diarreevloed aan Britse danwel Brits-klinkende paddestoelorkesten waar je zowat in omkomt. Waar The Kooks het patent op de rafeliger liedjesrand hebben, nemen de Heroes de wat gladdere kant in beslag. Niks mis mee; zijn al eerder een paar Engelsen reteberoemd en befaamd mee geworden. We gaan het meemaken met deze band. Eerst maar eens met de hele kliek op stap. London Calling misschien? Versterkers, drumstellen en gitaren wil ik horen. Kijken wat er dan overblijft. Dan The Dead Brothers. Zelden zo’n uitgestreken zanger annex voorman gezien als deze, die zich Alain Dead noemt. Alain staat volledig in het zwart met haakneus, baardje en banjo net zo lang zijn openingsakkoord te tokkelen tot dat de menigte zijn giechel inhoudt. Wie er dan nog durft te ademen krijgt de middelvinger. Jammer alleen dat de geluidsman van de band een afgrijselijke piep niet onder controle kreeg waardoor dit bijzonder intense moment van Alain ook een beetje een marteling was. Maar eenmaal op gang zijn deze Dooie Broeders een lust voor het oog en oor. Macaber, sinister en op scherp met elkaar zuigen ze het publiek in Desmet naar zich toe, dat zich met het grootste gemak laat verleiden en inpakken. Een heuse staande ovatie zorgt ervoor dat The Dead Brothers de klok tot 1 uur dichtspelen. Gaat dat zien en beluisteren. Volgende week weer. Lekker toch? Eric