Verslag Club 3voor12 van 14-06-06 2004 was het jaar van "The Runaway Found". Het album van The Veils dat een behoorlijk groot publiek kon bekoren, al was het maar door dat ene liedje: The Tide That Left And Never Came Back. Inmiddels is de band alweer compleet anders van samenstelling en lijkt voorman Finn Andrews dieper in de uithoeken van zijn zwaardroeve en diep melancholieke gemoed gedoken om dit jaar in Augustus op Lowlands het album Nux Vomica te gaan presenteren. De tracks die daarvan al te beluisteren zijn op Myspace en op zijn eigen site laten er geen twijfel over bestaan dat The Veils een gitzwart diamantje geslepen hebben. Finn is op promorondje door ons land en doet gelukkig voor ons op deze avond, met grote zwarte hoed en klein sigaartje, de Club aan voor een korte uitgeklede set met piano en gitaar. Zo zonder alle aankleding van de rest van de band is Finn meer dan dwingend naar zijn publiek toe. Je bent bijna bang om te ademen, zo klein als hij de songs durft te houden. In The Valleys Of New Orleans kermt en fluistert hij Desmet stil om vervolgens twintig minuten later deze wonderschone wurggreep los te laten en het publiek vrijaf te geven... Finn is een eigenheimer en een eenling. Een schrijver en een muzikant. Een lastpak ook,volgens mij. Toe aan bandsamenstelling nummer 5 geloof ik, maar ergens voel ik wel waarom. Dat bewees hij in de Club alleen achter de piano... Groter contrast met het voorgaande kan bijna niet als je de ongecompliceerde rauwe soul/funk/bluesy/stomp-klanken van Lefties Soul Connection de vrije loop laat in het tweede uur. Bedoeld om de temperatuur op te duwen en het bloed sneller te laten stromen, slagen de mannen van Lefties daar met een dikke griffel in. Een aanstekelijke trip van Memphis naar Philly en weer terug maakt van Desmet eventjes een broeierige danskelder uit pak 'm beet '68 en eigenlijk is twintig minuten te kort voor deze band. Dit is een stoomwals die eenmaal op gang, slecht te stuiten valt. Dat viel de heren zelf ook zwaar... Stoppen, net nu de poriën open gaan en het elastiek de benen bereikt. Goed feest, elke keer weer. Hutspot for the body and soul. Dan We vs Death. Ik zag de band een aantal weken geleden op een band-wedstrijd in de Brakke Grond en wist toen niet goed wat ik er mee aanmoest. Ongeïnspireerd leek het wel. Verstrikt in de eigen composities en vertwijfeld over de eigen aanwezigheid. Dat was op deze Club avond in het sluituur gelukkig een klein beetje anders. De vertwijfeling over de eigen aanwezigheid was er deze keer niet. De band stond er omdat ze daar wilden staan en leek vastbesloten die vorige keer te doen vergeten. Maar toch blijft bij mij het gevoel hangen dat deze formatie het zichzelf vooralsnog te moeilijk maakt. Als je zulke harmonieus interessante maar dientengevolge ook gevaarlijke composities maakt op twee gitaren, speel ze dan feilloos en strak. Leg daar een ijzeren bas-en-drums-fundament onder en laat de solotrompet dan echt het werk doen. Nu zijn de ongetwijfeld ingenieus in elkaar grijpende gitaarwerken ronduit slordig gespeeld, zijn bas en drums continu in gevecht om de vooruit of de achteruit en slaat de trompet als solo-instrument de compositie dood met een allesoverheersende lijmpoging tussen al het voorgaande. Bij thuiskomst heb ik het album "We Too Are Concerned" opgezet en daar hoor je dat het wel kan. Strak, gedoseerd en in balans. De plaat neemt je wel mee naar die eigen wereld, die de nummers van We vs Death ontsluiten. Live moet er wat mij betreft nog een hele hoop gebeuren wil dat over het voetlicht getild worden. Volgende week ben je al vanaf half 9 welkom in Desmet om op een groot scherm Nederland-Argentinië te bekijken... En dan natuurlijk te blijven hangen bij The Gathering en de Ik Jan Cremers. Tot dan, dan? E