“Een plaat die maar beter blijft worden, het debuutalbum van (bijna) ex-rapper Aloe Blacc uit Californië. Wat erg vaag en zweverig leek, blijkt een ruwe diamant van indie-soul, excentrieke funk, enthousiaste off-beats, ambiteuze hiphop, bijna-samba en andere onverwachte latin. En dat bijna helemaal in zijn eentje. Zelfs met een memorecordertje bij de bushalte maakt Aloe Blacc een intrigerend liedje.” Aldus Job de Wit, 3VOOR12FM medewerker en beducht hiphop-adept over het debuutalbum Shine Through van Aloe Blacc. Geboren in 1979 als Egbert Nathaniel Dawkins III, zoon van twee Panamese immigranten. Als jonge jongen luisterde hij vol fascinatie naar zijn vader die op zijn ukelele klanken uit de Cariben kon toveren, of het oeuvre van talloze muzikale reuzen der Latijns-Amerikanen. Calypso en latin, vermengd met hiphop vormt dan ook zijn muzikale bakermat. Keurig afgestudeerd aan de Universiteit van Zuid California, benadigd bespeler van de gitaar, trompet en piano. Kortom: Blacc contrasteert enorm met de traditie van zwarte muzikanten uit Los Angeles die hun inspiratie dikwijls via crackpijp en ramkraak vergaren. De nu 27-jarige Blacc vormt een creatieve én positieve loot aan de West Coast boom. Aloe opereerde eerder als helft van een duo dat de naam Emanon droeg (waarbij Aloe samenwerkte met Exile). In maart 2005 hoorden we op het album The Waiting Room al uitspattingen op tekstueel vlak: met name Politician toonde Aloe als bedreven woordenaar. En op de track She Thinks hoorden we al dat Aloe ook kon zingen in plaats van rappen. Voordat The Waiting Room verscheen, concentreerde Aloe zich al op solowerk, waar bijvoorbeeld de Aloe Blacc EP het levende bewijs van is. Op de tweede EP Me and My Music buitte Blacc zijn producers- en schrijftalent nog verder uit als solo-artiest. Nu is er dan Shine Through op het befaamde Stones Throw label. Stones Throw Records, gevestigd in California, is een onafhankelijk hiphoplabel dat al tien jaar een goede koers vaart onder de bezielende leiding van DJ en producer Peanut Butter Wolf. Samen met scene-lurkers Oh No en Madlib hing Blacc rond en besloot samen met hen de studio in te gaan, maar produceerde uiteindelijk een groot deel zelf. (al had papa Peanut Butter Wolf ook zeker een vinger in de pap als executive producer). Enkele etappes verder ligt er dan Shine Through, een veertien nummers tellend epos vol zomerse ritmes, offbeat, dancehall en Spaanstalige zonnehymnes. Van ruwe hiphop is nergens sprake; je ruikt de zonnemelk op de warme bruide huiden, voelt het zand tussen de tenen en krijgt spontaan oprispingen van een ijskoude Cuba Libre. Long Time Coming van Sam Cooke wordt onder handen genomen tot iets wat de boeken in kan gaan als als een fletse R. Kelly-wannabe-productie. Maar hoe anders is Patria Mia, dansen met die heupen! Titeltrack Shine Trough is echter een ingetogen nummer op akoestische gitaar dat opgenomen lijkt met een memorecorder, waar Arrive begint met een sample die van Outkast (Miss Jackson) geleend lijkt. De titel Shine Through slaat op de ziel die moet schijnen; dans voor de pijn, dans voor de goede tijden, dans voor de groene bomen, dans voor de zamer. Kortom, Aloe Blacc past haast religieuze methoden toe om de luisteraar te bereiken. Gebruik van koperwerk, percussie en koor wordt niet geschuwd, waardoor de muzikale linie in de breedte opengebroken wordt. En flirten met Jamaicaanse slang gebeurt op One Inna, waar Blacc het een stuk vriendelijker aanpakt (Blacc verwijst naar You’re One Inna Million) dan Vybez Kartel die ooit “Kartel buss one inna batty bowy spine” uitspuwde. Je zal het maar voor de kiezen krijgen. Na Scritti Politti en Postman weer zo’n dijk van een plaat recenseren, die schijnbaar detoneert met de inhoud van 3VOOR12 maar zorgvuldig is geselecteerd door de radio-delegatie van 3VOOR12. Deze week Disque Pop de la Semaine: Shine Through van Aloe Blacc.