Scritti Politti is Italiaans voor politiek geschrift. Althans, dat is wat Paul Julian Strohmeyer (de echte naam achter Green Gartside) bedoeld moet hebben, de juiste term zou eigenlijk Scritti Politici moeten zijn. Je kan beweren dat Scritti Politti thuishoort in de basis van de postpunk, maar al snel nadat de Ier Green Gartside zijn naam had gemaakt in 1978 bij John Peel met de song Skank Bloc Bologna, ging het alle kanten op. Gartsides laatste wapenfeit, White Bread Black Beer, is het resultaat van Scritti Politti na enkele jaren radiostilte. De synthesizer en drummodules die in de jaren tachtig vele postpunkbandjes richting new wave en new romantic duwden, hebben bij Scritti Politti juist de liefhebber van funk, hiphop en reggae in Scritti Politti-brein Gartside losgeweekt. In 1985 mondde dat uit in een gelikte, knisperende plaat met een stel muzikanten waar Phil Collins niet voor zou terugdeinzen. Cupid and Psyche '85 heette dat album, met Wood Beez als een van de bekendste hits. Het nummer Small Talk werd geproduceerd door Chic-icoon Nile Rodgers, die als producer echter veel groter succes had met Duran Duran. Desalniettemin deed Scritti zijn duit in het zakje van de jaren 80; de videoclip van Boom There She Was had Patrick Batemans favoriet kunnen. De ideale soundtrack voor jaren-80-porno! De jaren verstreken. Was Gartside zelf niet actief als artiest, dan doemde hij regelmatig op als achtergrondzanger of gastvocalist, onder meer bij Chaka Khan, Eurythmics en B.E.F. (no pun intended). En dan is er nu White Bread, Black Beer. Een rustige, bijna sacrale plaat die Gartsides vocalen naar voren laat komen en de akelige yuppenfunk achter zich laat. Of het album de boeken ingaat als hemeltergend, invloedrijk en onmisbaar zullen we nog moeten afwachten, maar aan authenticiteit geen gebrek. Na samenwerkingen met (onder andere) zwarte musici als Miles Davis, Mos Def, Jimahl en Shabba Ranks in de jaren 90 werd duidelijk dat Gartside meer wilde dan dat 'ene bandje uit de jaren 80' zijn en weigerde zich vast te pinnen op een genre. Toch bracht Rough Trade in 2005 een verzamelalbum uit van Scritti Politti van al het werk uit haar beginperiode, vermoedelijk om in te springen op de hernieuwde aandacht voor postpunk. Songs als Opec-Immac en Is And Ought The Western World bevatten geëngageerde teksten en hak-op-de-tak songstructuren en experimentele productietechnieken, maar staan mijlenver af van de corporate synthfunk die Scritti Politti beroemd heeft gemaakt. Op White Bread Black Beer doet Gartside het veel rustiger aan. Op een nummer als After Six komt de reggae nog even kijken als Gartside zijn strubbelingen met God vertolkt: 'Oh Jesus, keep your love away from me'. Kan een deel van het oude werk van Green zo aansluiten bij de fratsen van Johnny Hates Jazz of Climie Fisher en hebben lachwekkende boybands als Colour Me Badd zich onmiskenbaar een Scritti Politti-jas aan laten meten, White Bread Black Beer laat Gartside op zijn best horen. Namelijk: ingetogen. Maar de gedubbelde vocalen, jazzy keyboards en synthetische drums zijn er voor de echte fan niet af gelaten. Oordeel zelf; hij is tijdelijk te beluisteren in de luisterpaal.