Het verslag is weer te laat lieve lezers en lezeressen. Vergeef me deze zonde. Ik maak het goed. Textures, vaak krijg ik nog een licht vragend kijkende blik als ik die naam noem, maar erg lang gaat dat niet meer duren, kan ik je vertellen. Deze poliritmische, bloedlinkluide en snoeistrakke Metal-MadnessExperience gaat de wereld veroveren. Daar ben ik zeker van. Niet dat het fervent en veel op de radio te horen zal zijn, want daarvoor is het genre te zeer verdoemd geloof ik, maar mensen met de juiste interesse zullen deze band vinden, in het hart sluiten en niet meer loslaten. In de Club slaat Textures me plat met een mooie set van afwisselend harde, geniaal snel getelde en melodisch soms strooptraag uitwaaierende metal met een broeierig gevaarlijke onderlaag. Mij telkens hard terugfluitend als ik mijn ogen wil sluiten om de jungle aan tempo, toon- en stemmingswisselingen te doorgronden. Geen tijd voor….Het metaal is heet en drupt in vette spetters van gitaarhals en drumsticks. Teveel metaforen vloeien nu uit het typeapparaat dus stop ik maar weer eens over deze mannen. O ja, ze zijn ook nog eens heel erg AARDIG. Haha! Zo.En nou terugluisteren maar. Andre Manuel is van een geheel andere soort en signatuur. Een groot gedeelte van zijn tijd doorbrengend als cabaretier, vult hij de overige momenten met het schrijven van onvervalst diepe nachtliedjes over drank, vrouwen, sigaretten, regen en de dood. Niet erg vrolijk allemaal, maar wel stijlvast en doorleefd door Manuel zelf. En daar ligt de kracht van het repertoire van deze nachtuil: geen liedje verliest zijn maker uit het oog, geen woord is gelogen, geen noot is teveel, geen zonsopgang ooit te laat gekomen. Andre Manuel maakt zijn nachten beluisterbaar voor overdag. Hoewel ze ’s nachts beluisterd met een promillage in je eigen kraag uitnodigen tot meer olie. Ondanks dat ik een aangeboren allergie heb voor alles wat riekt naar traporgel of mandoline is ook dat bij Manuel geoorloofd, omdat dat traporgel net zo astmatisch jankt als een beschonken eenzame man op zoek naar zijn drinkebroer….of zijn fiets. En het “vrolijke” gepielepiel van de mandoline de juiste ochtendgloren-toon treft, waardoor de zwarte vrolijkheid een beetje glans krijgt. En nu moet hij een nieuw theaterprogramma schrijven. Ergens heb ik het idee dat dat zo af gaat zijn……. Dan Julia P. Zij heeft een nieuw album gemaakt dat ze “Making Up For Lost Time” heeft genoemd. Liedjes met veel sixties invloeden, brede gitaarakkoorden en retro trucs, maar echt bekoren kan de plaat mij niet. Live lukt het Julia ook niet helaas. De liedjes blijven me niet bij en de band is ook niet echt opwindend om naar te kijken, en dat is jammer. Vooral om dat Marloes (Julia P dus) best een hele mooie stem heeft en daar soms ook mooie melodietjes mee pakt, maar over de hele is de Julia P Selection niet een band waar ik echt warm van wordt. Volgende week zijn we weer open: zelfde plaats, zelfde tijd, andere herrie. Kom je ook?? Groet Eric