Dear Leader is een viermansbob uit Boston, gevuld met rijke popliedjes en een sound die ergens het midden houdt tussen U2, Comsat Angels en nog wat modernere verzamelaars. Raging Red heet de eerste single van het album All I Ever Wanted Was Tonight en is behoorlijk exemplarisch voor wat Dear Leader brengt. Net niet gelikte pop/rock songs met een politiek links ingevulde agenda. De band swingt niet heel erg op het podium, maar brengt de boodschap bloedserieus en gedreven over. Als je hem pakt, dan is Dear Leader een mooi bandje voor de toekomst. Al was het maar omdat zanger Aaron zo'n schurftige hekel heeft aan Amerikaanse Republikeinen dat hij serieus overweegt om naar Amsterdam te verhuizen. Iemand een baantje in advertising (zijn andere werk) voor deze man? Daer Leader hoort hier thuis... Drive By Wire van Simone Holsbeek (Cords, Telefunk) is een piepjonge frisdroge band geformeerd uit ervaren krachten (Alwin Wubben, Hans Rutten) met Simone voorop. Even zag het er naar uit dat Simone na de dood van man Arnoudt nooit meer de gitaar op zou pakken, maar dat is anders gebleken (luister ook het interview met Simone dat Leonieke Daalder met Simone had in Hollandse Nieuwe). Drive By Wire wil keihard rocken en stampen en zwoegen en dat gebeurt in de Club gedeeltelijk. Sommige momenten verliest Drive By Wire de nog prille vorm van de songs en dan gaat het bergopwaarts om vervolgens in de song zelf nog wel eens stil te staan. Waarschijnlijk uit ongewoonheid met dit nieuwe repertoire en met een tour nog voor de boeg. Ik ben benieuwd hoe Simone en consorten gaan klinken als ze die tour achter de rug hebben. Curtis Eller is een bijzondere man. Dat wist ik niet, maar daar kwam ik snel genoeg achter toen ik mijn research deed. Curtis komt uit een circusfamilie en was eigenlijk gedoemd om acrobaat en jongleur te worden in het iniemienie-circus van papa Eller. Maar kleine Curtis zocht liever in de woonwagen van papa naar de banjo. Een instrument met magische aantrekkingskracht voor deze kleine jongen uit Detroit Rock City. De banjo bespeelt hij tot op vandaag en hij zingt en jodelt en prevelt en praat en acrobatiekt er lustig op los. Curtis Eller is one of a kind. Hij vermengt lach met venijn, onzin met realiteit en weet me danig te ontroeren met een lied over Buster Keaton. Onderwijl zijn elastieken benen in de lucht tillend en rollend met zijn ogen is hij in staat New Yorks te jodelen. Desmet vreet Curtis met huid en haar...Uitzinnig applaus is zijn deel en terecht.Curtis Eller is een fenomeen....en fuck wat een goeie liedjes trouwens. Volgende week knalmetaal met Textures, diepzang met Julia P en bombastiek van Andre Manuel. Ben benieuwd. Eric.