Vierentwintig nieuwe tracks en toneelstukjes van rapper Ghostface Killah vind je op zijn nieuwe album Fishscale. De vertraagde stem met daaronder het vol met soul gekleurde toetsenpartijtje waarmee het album opent, is een prima staalkaart van wat je het komende uur kunt verwachte: verhalen over achterbuurten, dood, drugs en verderf op een hartverscheurende, freaky wijze vertelt door Dennis Coles. Hij is de Freak Of The Week en scoorde met Fishscale de Disque Pop De La Semaine. Public Enemy lukte het in de jaren 80 en rapcollectief The Wu-Tang Clan deed hetzelfde tien jaar later: een brug slaan naar een groot blank publiek. Beide acts wisten perfect een gevoel uit te dragen dat bij fans over de hele wereld als een bom insloeg. De militante schietschijf van Public Enemy vond je terug op heel wat T-shirtjes en de W van de Wu-Tang zag je zelfs terug op sleutelhangers, jassen, tassen en wat al dies meer zij. Slimme jongens! Ghostface Killah is lid van diezelfde Wu-Tang crew. Op het hoesje van Fishscale kun je een gesigneerde badjas winnen van Ghostface. En dan is er ook een website waar jee een heuse Ghostface pop kunt bestellen. Met echt goud natuurlijk. De badjas en de pop zijn misschien wel tekenend voor de commerciële exploitatie in de hiphopwereld van 2006. Maar met een dergelijke constatering doe je New Yorker Ghostface Killah te kort. Op Fishscale gunt Ghostface je een blik in zijn buurt en dat is geen fraaie. Drugs en knallende wapens troef. In 2004 overleed zijn Wu-Tang maat Ol’ Dirty Bastard aan een hartaanval. Op dat moment zat hij in de gevangenis voor drugsbezit. Vreemd genoeg waart de geest van ODB op Fishscale nog gewoon rond. Evenals zijn stem. Dat kunnen ze toch maar mooi in die hiphop studio’s van tegenwoordig. Ook de in 1997 overleden Biggie Smalls/Notorious BIG doet op de bonustrack van dit album mee. Hoe mooi de verhalen ook uit de mond van Ghostface –wat heeft die gast een goeie stem!-komen, in ons kikkerlandje is het natuurlijk vooral de muziek die het hem moet doen. En die is, mede dankzij de productionele ruggesteuntjes van MF Doom, Just Blaze, Madlib and Pete Rock prima voor elkaar. Zoveel soul als in de stem van Ghostface Killah doorklinkt, zo dik is de laag van oude soulsamples die eronder ligt. En het is die combinatie van rap, mooie oude soulkoortjes en wapengeklik dat het album hartverscheurend maakt. Het is natuurlijk ook de stijl waarmee de Wu-Tang Clan is groot geworden. En terecht. Want of je nu Shakey Dog hoort waar Ghostface als een waanzinnige over een blaxploitation-orkest rapt of Kilo, waar hij tegenwicht krijgt van een catchy dameskoortje, de nummers nestelen zich, ondanks de stortvloed van woorden, na twee draaibeurten in je hersenpan. The Champ begint met het keurmerk van Just Blaze, die onder andere The Game van de betere tracks voor voorziet, en is, ondanks de onderwerpskeuze, bijna een partytrack. Wat mooi is aan Wu-Tang albums en wat je ook op Fishscale terugvindt, is de extra laag aan geluidseffecten die tussen de beats en de samples is gemixt: scheurende auto’s, bokswedstrijden en hier en daar een rakelings langs vliegende kogel. Slechte nummers vind je niet op het album, en ach, het handjevol skits –toneelstukjes- nemen we op de koop toe. Zoals de Spice Girls ons ooit in vijf verschillende smaken een blik gunden in de wereld van de Girlpower, zo laat de Wu-Tang Clan ons al ruim een decennium in negen verschillende smaken meekijken op plekken waar we normaal nooit komen maar die we wel eens in het nieuws op televisie hebben gezien. Voor nog geen twee tientjes krijg je een rondleiding door de getto. Ditmaal door Ghostface Killah. Daar heb je alleen een goeie stereo nodig. Want wat klinkt Fishscale als een klok! En dat het rapgezelschap na ruim een decenium nog altijd bijeen is, tekent voor ze. Dit vijfde Ghostface Killah album is gewoon weer Wu-Tang waardig, en dat is iets wat je over de solo-Spice albums niet kon zeggen.