"Dit stuk land is voor mij wat de Black Hills zijn voor de Lakota-indianen, wat Jerusalem is voor de christenen en wat Nauvoo, Illinois is voor de mormonen", zegt William Elliott Whitmore (26) over Lee County, de plek waar de familieboerderij ligt, twee uur ten zuiden van Iowa-City aan de oever van de Mississippi. Hij groeide er op terwijl zijn ouders paarden fokten, met als enige muzikale invloed de platenverzameling van zijn grootvader en de avondlijke veranda-concerten van vader op de gitaar en grootvader op de banjo. Het klinkt als een idylle en dat was het vermoedelijk ook. Tot op Williams zestiende zijn vader overleed aan kanker. Twee jaar later kwam zijn moeder om bij een motorongeluk op dezelfde plek waar ze ooit haar man voor het eerst zag. Toen werd het erg stil op de boerderij. ‘Ik stond voor de keus: of ik jaag een kogel door mijn kop, of ik ga muziek maken’, zegt Whitmore over die tijd. De twee CD’s die sindsdien van zijn hand zijn verschenen kunnen ons alleen maar gelukkig stemmen dat hij koos voor de tweede optie. Met een stem die klinkt alsof hij al honderd jaar katoen heeft geplukt in het zuiden van de VS, spaarzaam begeleid door banjo of gitaar met slechts hier en daar wat verlegen percussie of een schuchtere slide-gitaar, heeft Whitmore inmiddels een indrukwekkend oeuvretje gewrocht van diep-melancholieke, om niet te zeggen inktzwarte liedjes. De buizerds cirkelen onheilspellend in het zwerk, de oude eiken kraken en langs de kant van de weg hangt een bloem, in de knop gebroken. En onderwijl wordt er alom gestorven. Op achttien maart jongstleden, in een hotelkamer in Austin met passend uitzicht op het gemeentelijke kerkhof, vertelde William Elliott Whitmore aan Chris Kijne over zijn leven en werken. En zong zijn zwarte teksten, ruim veertig minuten lang. Vrijdag om 15.00 zijn ze te horen, in Down From The Mountain, op 3VOOR12 Central (klik op webradio)