Terwijl Desmet doorwerkt tijdens de twee geplande minuten stilte op deze dodenherdenkingsavond, sta ik even buiten en kijk de Plantage Middenlaan af naar de grote groep mensen, die voor de Hollandsche Schouwburg met het hoofd gebogen stil zijn en herdenken. Dan scheurt er een taxi langs, gaat mijn telefoon, vliegt de voordeur van Desmet open en ga ik lichtelijk verstoord naar binnen om me voor te bereiden op deze Club. Want binnen hebben we Belgen, Ieren en Amerikanen. We beginnen met het feest der Belgen. Vive La Fete heeft een nieuw album uit en is weer in ons land. Dat betekent dat licht exentrieke fans zich uitgedost en aangekleed al vroeg verheugen op de komst van Danny, Els en consorten. Els is zo rond acht uur driftig bezig met het uitzoeken van nieuwe podiumkledij en Danny zondert zich een tikkie af aan de Desmetbar terwijl hij vraagt of ik niet teveel vragen wil stellen. Dat beloof ik hem en als het interview dan om iets voor half elf toch langer duurt dan drie minuten zie ik Danny afdwalen om er weer helemaal bij te zijn als ze beginnen met spelen. Vive La Fete is nog altijd gewoon Vive la Fete. Muzikaal zeker geen hoogvlieger maar door de presence van Els en Danny en de nodige strakte bij de overige muzikanten vormt het allemaal toch een eenheid en een collectief om een beetje fan van te zijn...en om vroeg voor naar Amsterdam te komen...uitgedost en aangekleed en wel. De Ierse broertjes van Hal zijn deze dag bijna niet van 3FM weg te duwen geweest. Interviews en sessies waaronder bij Claudia en de twee hoogmuzikale jonge gasten lijken het allemaal prima te vinden. Mooie liedjes van deze twee maken Desmet een beetje stiller...soms bijna twee minuten lang. Het laatste uur wordt bevolkt door de Amerikanen uit Washington DC van Weird War. Het lijkt een standaardsituatie te worden maar ik heb het gevoel dat interviewen in dat laatste uur me niet zo goed afgaat. Of dat nou komt door de bands die in de pre-nacht moeten spelen of door mijn eigen concentratieboog..Het zal zich in de toekomst uitwijzen want ik zal er eens flink op gaan letten... Feit is wel dat de band, na een licht verwarrend interview dus, vervolgens staat te knallen als een nieuwe en Desmet nogal blij en opgewonden laat reageren op hun met humor en retrospectief doorspekte gitaar-pop-rock-surf-glam-dance... Als ik naar huis fiets is het bijna drie uur en ben ik een aantal biertjes verder...De straat voor de Hollandsche Schouwburg is verlaten maar er hangt een roos met een kaartje waarop staat: Stilte is er om gehoord te worden... En ik luister... Twee minuten lang... Volgende week Job de Wit. Tot later....Eric