Voor techno/elektronica liefhebbers zal de naam Ellen Allien niet vreemd in de oren klinken. De Berlijnse runt haar eigen label Bpitch Control en brengt sinds 1994 singles bij de vleet uit: deels remixen, maar ook haar eigen electro weet de weg naar het vinyl te vinden. In 2001 verscheen haar album debuut Stadtkind, een ode aan Berlijn, en in 2003 Belinette. En nu is daar dus de derde: Thrills. De afgelopen jaren was Allien nagenoeg non stop achter haar draaitafels te vinden. Ze draaide op techno feesten in bennen- en buitenland. “Thrills is de weerslag van die periode”, zegt Allien op haar website. Op het album verwerkt de Duitse het clubleven dat zij leidde. Tien tracks heeft Allien nodig om het bezwete publiek, de feesttenten, technobunkers, draaitafels en extreme geluidsniveaus achter zich te laten. Opener Come werkt als een lange trance waarin de echo van de avond ervoor nog doorklinkt. De drums zijn al bijna verdwenen, maar de keyboards snijden nog monotoon door de Berliner ontbijttafel heen. Ellen Allien draait al in clubs vanaf 1991. Ze is dus niet de jongste en ook op Thrills kun je horen dat zij een kind is van de jaren tachtig. Kijk naar het cd-hoesje en het is duidelijk dat zij haar jeugd weg danste op I Travel van The Simple Minds en Nu Shuffle van Front 242. Ofwel voor de huidige generatie: je vindt de cd’s van Allien naast die van de Belg Dr. Lektroluv en onze Nederlandse Kid Goesting. In The Brain Is Lost gaat de drumcomputer weliswaar in de twee-kwartsstand maar blijft het dak nog even op de gashouder. Allien legt een vette baslaag met de Moog en trekt ondertussen aan de filters van een ander oud beestje. Your Body Is My Body is zo psychedelisch als het maar kan. Mooie zweverige keyboardjes hangen boven een landschap van springerige hihat-geluidjes. Ook Naked Rain heeft diezelfde springerigheid. Ook hier word je door de zweverige toetsenpartijen net boven de dansvloer gehouden. Je wilt wel dansen, maar je wordt onbewust naar een comfortabele zithoek gedirigeerd. Het nummer zou een mooie soundtrack kunnen zijn voor een fijne remake van een jaren tachtig film. Beverly Hills Cop bijvoorbeeld. Down is een vette knipoog naar Tour de France van Kraftwerk. En meteen wordt duidelijk dat Ellen Allien er met Thrill in slaagt het Duitse technovaandel hoog te houden. Maar het album heeft naast oog voor traditie ook genoeg smoel om te laten weten met wie we hier te maken hebben. Juist! Ellen Allien: meester in het combineren van funky drums en basjes met dromerige en breed uitwaaierende keyboards. Met Magma is het gaatje van de cd alweer in zicht. Even laat Ellen Allien horen dat ze de kolkende dansvloer nog niet vergeten is. Net zo swingend als Donna Summers I Feel Love prikt ruim vijf minuten lang één toontje onder je voetzolen. Denk je eens in dat je dit hoort in een kille, oude bunker in Berlijn. Wie hier dan op kan blijven stilstaan heeft waarschijnlijk niets met Duitsers. Het album is tijdelijk in de luisterpaal te beluisteren