Goh...wat had uw gastheer zijn cluppie gemist tijdens de donkere dagen. En ook daarna, want afgezien van Eurosonic moeten er in radioland af en toe heel wat saaiere klusjes geklaard worden dan Club 3VOOR12. Maar gisteravond kon de adrenaline weer door d'aderen spuiten: een afgeladen club vol mooie, minder mooie, maar vooral gezellige mensen en een line-up om te zoenen. The Kills, oftewel zangeres VV (Alison Mossheart) en gitarist-drumcomputer-bediener Hotel (Jamie Hince) mochten aftrappen. En dat deed het Amerikaans-Engelse duo met verve. Zelfs met een niet helemaal perfecte geluidsbalans maakte zij met hun oer-electro-rock diepe indruk. Terecht had Jamie in het interview opgemerkt dat The Kills niet zozeer op rock of blues waren gebaseerd als wel op de allervroegste electro, zoals die door pioniers als het New Yorkse duo Suicide werd gemaakt. Vergelijkingen met The White Stripes raken dan ook kant nog wal, of het moet gaan over de opwinding die Jamie en Alison generen met hun in beginsel vrij simpele act. De hypnotiserende werking van ook hun nieuwe nummers (allemaal op het aanstaande album 'No Wow' ) werd door publiek en gastheer zeer wel gevoeld. En toen de mooie Alison zich (in wat een pastiche leek van het beroemde gitaar fellatio-moment tussen Bowie & Mick Ronson) door Jamie met de gitaar liet 'nemen' was de euforie compleet. Natuurlijk waren er mopperaars die dachten dat Jamie met deze act meer weg had van een zwartharige Hans Klok die een junkie-meisje doormidden wilde zagen met een gitaar, maar die waren veruit in de minderheid. Misschien was het wel dezelfde irritante mopperaar die even later het Coparck-interview vergalde door lallend 'speule, speule!' te blijven roepen. En dat terwijl joe gastheer toch trachtte een interessante boom op te zetten over de wonderbaarlijke wederopstanding van de band. Maar ja. Je hebt van die mensen die nog steeds niet begrijpen dat Club 3VOOR12 in beginsel een radio-uitzending is. Je hebt van die mensen die niet begrijpen dat ze met hun idiote gebral een gastheer zover kunnen brengen dat hij 'hou toch je bek' op de radio gaat schreeuwen. Waarvoor excuses. (Aan u, welwillend publiek, en niet aan deze lamlul). Gelukkig ging Coparck daarna spelen -en hoe. Inzakkende drumstellen, valse basnoten en andere technische ongemakken voor lief nemend sloegen de vier rasmuzikanten keihard en swingend terug. Het gemak waarmee en ander verliep was jaloersmakend. Nummers van hun tweede erg goeie cd Few Chances Come Once In A Lifetime' werden fraai uitgevoerd. Los van blikvanger Odilo is toetsenist Maurits (Geigercounting) De Lange, die als een prettig gestoorde op de toetsen van allerlei digitaals en analoogs ramt, een genot om naar te kijken. Het spelplezier spatte er van af. Geen gelul: Coparck is terug, beter dan ooit. De avond kon dus al niet meer stuk, maar toen kwam het sympathieke Duits-Japanse trio Pitchtuner nog aan de beurt. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik van te voren zo mijn bedenkingen had; we hadden immers wel vaker Duitse electro-acts uitgenodigd, die allemaal wel een aardig plaatje hadden gemaakt, maar hopeloos door het Club 3VOOR12-podium zakten als ze een en ander live moesten waarmaken (ik herinner mij gevoelens van plaatsvervangende schaamte bij een zwak optreden van Sex In Dallas). Niets daarvan bij Pitchtuner. Met heusche instrumenten speelden de Japanse Miki (bas/zang), de Duitse Hannes (git/zang) en Stefan (drums) over een geprogrammeerde beat zeer dansbare technorock, waarin soms zelfs verwijzingen (al of niet bewust) aan de Talking Heads ttv 'Remain In Light' . Joe gastheer was aangenaam verrast, het publiek niet minder. Check hun cd Spiny Lure. Waarna de avond kon worden besloten met het regelen van taxi's voor maffe managers, inschenken van jack-coke's voor geluidsmannen, het voorproeven van de bitterballen en het uitdelen van roze, gele en blauwe stickers. En tenslotte met een toast op een uitermate geslaagde eerste Club 3VOOR12 van het seizoen 2005.