Het Zweedse Bob Hund rockte vorig jaar als Bergman Rock met Engelse nummers een stuk minder dan ze in het Zweeds deden. Kaizers Orchestra-frontman Ottesen durft het toch aan. De zanger die in zijn band altijd in het Noors zingt, koos voor zijn solodebuut Francis ’Lonely Nights het Engels als bodem van zijn liedjes. Voor de zekerheid deed ook hij het onder een andere naam: zijn eigen. Zo blijft het keizerlijk orkest ongeschonden, mocht hij erop worden afgerekend. Zo’n afrekening door het thuisfront zou in dit geval erg onrechtvaardig zijn. Een beetje alsof je Van Gogh diskwalificeert alleen omdat hij Rembrandt-rood gebruikte in zijn schilderijen. Want waar Bergman Rock te veel deed denken aan een tweedehandse Bob Hund, is Janove Ottesen onvergelijkbaar met Kaizers Orchestra. Zijn stem ja, die is er weer, herkenbaar uit duizenden. Maar daar houdt de vergelijking meteen op. Bovendien, Engels klonk nog nooit zo Noors als op Francis’ Lonely Nights. Luister daarvoor niet naar zijn uitspraak, want die is spatvrij van slordige verbasteringen. Nee, het is het geluid waarin de roots van Ottesen doorschemeren. Een geluid dat nooit van Kaizers Orchestra had kunnen komen, maar ook nooit uit Engeland. De mix van melancholie, hoop, vreugde, door elkaar geklopt met de vakmanschap van een Zweedse meesterkok als Chef uit de Muppets, leveren gek genoeg bijna folklorisch Noorse rootsliedjes op. Genoeg dus voor de Noren om trots op te zijn. Dat allemaal gezegd hebbende, meteen een oproep aan alle Kaizers-fans: luister dit album!!! Ontdek hoe Eugene Edwards (16 Horsepower) zou klinken als hij uit Noorwegen zou komen. Hoor de hoge uithaal van Chris Martin (Coldplay) zoals hij door de hoorn van een Noorse Viking klinkt. Zoals met elk recept maken niet de ingrediënten, maar de verhoudingen iets uniek. Ook daar is Ottesen in geslaagd. Hoeveel Coldplay, 16 Horsepower of Kaizers Orchestra je er ook in herkent, Francis’ Lonely Nights heeft een onmiskenbaar eigen geluid, misschien geen geluid dat een als een vernieuwende schoonmaakgolf door muziekland gaat, maar wel een die je uit een stapel met singer/songwriters zou pikken omdat hij erboven uitsteekt. Dat begint al meteen bij opener Her Face, dat je alle ruimte geeft om erin te komen met een rustige gitaar en de stem van Ottesen die mijmert over de komst van de ochtend en het meisje dat hij alleen nog ziet met gesloten ogen. Je weet het even niet, wordt je vrolijk of moet je huilen? Gelukkig komt er een zalvende tweede stem bij. Violen en mondharmonica houden elkaar en jou - de luisteraar - iets later op de been. Zodat je aan het eind ziet wat Ottesen gezien moet hebben toen hij dit maakte: een fjord zoals je hem alleen in uit je dromen kent, met een vroeg zakkende zon. Het gemijmer klinkt in het tweede nummer Black And White Movie al meteen een stuk hoopvoller als Ottesen in een zwartwit-film rondwandelt. Kort daarna gooit hij er in het nummer Juliet zelfs een bluesy swingend huwelijksaanzoek tegenaan. Zit je er al een beetje in? Let wel, we zijn pas op een kwart van het album! En het blijft zo doorgaan: van de hak op de tak, zonder uit de boom te vallen of het bos te verlaten. Tot aan afsluiter Wonderful Show, die je precies met dat gevoel achterlaat: het laatste houtsblok zakt in de as, het vuur knettert nog even na, another lonely night with Francis is voorbij… een mooie voorstelling. Het vakje Ottesen in je cd-kast blijft voorlopig wel schaars gevuld met dit album. De in twaalf dagen opgenomen twaalf nummers op Francis’ Lonely Nights zullen nog even geen gezelschap krijgen. In september 2005 komt er alweer een nieuw album van Kaizers Orchestra aan, gevolgd door een ongetwijfeld volle tournee. Ottesen heeft al laten weten dat zijn orkest voor alles gaat, ook voor zijn eigen eenzame nachten. Koesteren dus, deze eerste parel aan je 2005-ketting! NB: Beluister het album ook in de Luisterpaal