'Come on, just one more.' Barlet Scotch, de imposante frontman van het rockgrass-gezelschap Hayseed Dixie, houdt onze glazen omhoog. Ik kijk naar de klok. Die inmiddels kwart over drie aanwijst. De roemruchte afterparty van Club 3VOOR12 loopt weer eens uit hand. Ik moet gaan. Iedereen moet gaan. Allemaal stoppen met drinken en roken en oprotten. Maar Barlet staat sinds tien minuten in mijn toptien van Sympathiekste Mensen In De Rockbizz. Ik bedoel: een afgestudeerd filosoof die in boeren-overall met afgeknipte pijpen nummers van AC/DC, Aerosmith en The Darkness in rafelige bluegrass uitvoeringen hijst, kan altijd op mijn waardering rekenen. En dus ga ik overstag. We drinken er nog één. En nog één. En we bespreken de avond. Het leven. Het heelal. Waarin wij slechts onbetekende stofjes zijn, op weg naar een horror vacui. "De mens is bang voor de leegte," zegt Barlet. "Bang om oningevuld te laten wat niet ingevuld kan worden. Bang voor vraagtekens. Hij zoekt een verantwoording voor alles waarmee hij geconfronteerd wordt, hij probeert aan alles wat hij ondergaat een zin te geven." Ik knik en sla het stof uit zijn tie-dye T-shirt. "Dat klopt ouwe jongen. De mens kan niet accepteren dat zijn bewustzijn leemten bevat, dat er gebieden zijn die ontoegankelijk zouden zijn voor zijn onderzoekende geest. Hij zoekt een rechtvaardiging voor alles wat hem overkomt, een verklaring voor alles wat hij meemaakt," zeg ik. "Vandaar..." begint Barlet. "Liedjes. Muziek. Rock 'n roll." Vul ik aan. "Precies oud stuk krentenbrood. Vandaar mijn slogan: Let There Be Rockgrass." Barlet schenkt nog eens bij. Ik kijk met dubbele beglazing naar de klok. Is het nu half negen of half negentien? En hoe komt het dat ik zo verrassend helder kan denken? Dat ik heel helder zie dat Doves een goede band is, die een aardige cd heeft gemaakt, en dat de sympathieke jongens de liedjes daarvan bijna vlekkeloos uitvoeren. Maar dat ik me ook afvraag terwijl ik ze zie spelen: wat is nu eigenlijk het punt? Wat blijft hier van over als archeologen over 1000 jaar de vier Duiven uit Manchester compleet met hun nieuwe cd 'Some Cities' opgraven? Zal dat ontroerende nummer 'Black & White Town' dan nog ergens op slaan? Ik leg mijn probleem voor aan Barlet. "I know what you mean, Jaap. The horror, the horror." 'Je citeert Conrad.' "Yep" zegt Barley. Hij legt zijn brede arm om mijn magere schouder en wijst met zijn andere arm om zich heen naar de achtergebleven artiesten, groupies en technici. "Wat is de zin van alles? Wat is de zin van Doves? Van The House Of Cosy Cushions, die band die na mijn band speelde? Waren ze trouwens niet de vervanger van House Of Destructo? What's in a name, exactly. Man, wat hadden die gasten een goeie trombonist. The dude fucking ruled. Maar om op je vraag terug te komen: Wat is de zin van alle bands, incluis Hayseed Dixie?" Hij kijkt me afwachtend aan. "Well?" vraag ik. "The point is Jaap, that all these people, me and my band included have found us a purpose in life. We hebben een doel, een richting. We gaan voor ons gevoel ergens op af. Het slaat natuurlijk nergens op, want het enige waar we op afgaan is de dood, maar zolang we bewegen en zingen zijn we nog niet dood en zolang we nog niet dood zijn kunnen we ons maar beter vermaken. Right?" "Right." "So now shut the fuck up about the meaning of life and popmusic in general and pour me another drink." En dat doen we. En Barlet speelt 'Highway to Hell' op zijn gitaar en Appie speelt 'Backstreet broken man' van Status Quo en ik speel 'Kutwijf' en we nemen er nog één en we zien dat het goed is. Dat de Doves goed waren. Dat Hayseed Dixie goed was. Dat House Of Cosy Cushions verrassend goed was. Dat we even oplichtende stofjes in het immense universum waren in plaats van zomaar stofjes. Waarvan acte. Volgende keer ook weer leuk. Dan met I Am Kloot, Kevn Kinney's S.T.A.R. en Vandal X.