Door een gelukkig misverstand traden gisteren maar liefst vier bands aan in Club 3VOOR12. We begonnen met de Belgische disco-crooner Daan, die -terwijl zijn meest recente album Victory vooral gevuld is met dansante stampers- had besloten om zonder band aan te treden. Daan was zijn gebruikelijke artistieke zelf in het interview -en doorstond dat met verve. Daarna zette hij zich achter de piano en begon met een intiem en spannend 'Addicted To You', waarmee hij het publiek op zijn hand kreeg. Toch bleek in de twee nummers daarna dat Daan weliswaar wel wat kan op de zwarte en witte toetsen, maar dat solo optreden toch niet zijn forte is. Hij had een enorme punt kunnen drukken door met band te verschijnen, maar zette nu een vaag stipje op de landkaart van muzikaal Nederland. Gemiste kans. Daan's stipje werd dan ook bijna meteen weggegumd door The Go Find, de Vlaamse band rond Dieter Sermeus (Orange Black), die wèl in vol ornaat aantraden en de muziek van Dieter's debuut-cd 'Miami' op volle sterkte met veel concentratie uitvoerden. Elektronisch gebaseerd, maar met de inzet van een rockband speelden de 4 Antwerpse 'doetjes' (hun woorden) een toffe set. Daarin viel vooral op dat de gevoelige songs live prima overeind bleven. Met nog iets meer bluf en zelfvertrouwen kan The Go Find nog veel meer vinden. Toen was het tijd voor het Engelse Wedding Present, een band die al een favoriet van John Peel was toen sommige Club 3VOOR12-gangers nog geboren moesten worden. Dat betekende dat er flink wat oudere jongeren vooraan stonden om te horen wat David Gedge en zijn trouwe kompaan Simon Cleave er van zouden bakken met zijn tweeën. Nou dat viel niet tegen; alles deed het nog, en feitelijk was er niets veranderd. Puike gitaarliedjes, ‘served with a smirk and a smile. Guitige teksten en een inzet alsof het nog steeds 1988 was. Cheers, boys. Ga TWP zien als ze met volledige bezetting terugkomen naar ons land. En toen hadden we de klapper van de avond nog niet gehad. Uit de VS was namelijk weer eens in ons land veteraan-bluespunk Don Howland, samen met zijn swingende drummer 'Bim' Lamont Thomas. En wat meer was, deze twee Bassholes hadden de levende legende Jeffrey Evans uit Memphis meegenomen. En als je dat niet wist (dat Evans een LL was) zag je het wel aan zijn fez en de baard. Heel sympathieke gasten. Het hart op de goede plek. Mooie platen gemaakt. Maar....hun snoeverij in het interview dat ze ooit Jon Spencer van het podium speelden, maakten de heren wat mij betreft bepaald niet waar. Bim is een fenomenale drummer, maar Don is vocaal niet bepaald een wereldwonder, en ook zijn gitaarspel is niet van wereldschokkende kwaliteit. Een knettervalse gitaar-'solo' in een van de nummers was daar een voorbeeld van. Wat de heren echter ontbreekt aan vakmanschap, maken ze meer dan goed met een enorme inzet, en dat slaat over -op elk publiek. Vooral toen Jeffrey Evans zich met zijn snerende gitaargeluid meldde op het podium kwam de machine goed op gang. En zoals dat gaat, bij oude mannen, langzaam, maar gestaag, zetten de Bassholes, de zaal op zijn kop. Dat was wat uw gastheer vooral te danken aan de onweerstaanbare boenga boenga drums van Bim. Maar laten we vooral niet roepen dat de Bassholes nog steeds een hopeloos onderschatte band is, want voor je het weet is het een hopeloos overschatte onderschatte band, als u begrijpt wat ik bedoel. Volgende week weer drie op waarde geschatte bands, te weten: Hallo Venray (NL) Henk Koorn c.s. terug van weggeweest, The Original Soundtrack (NL) Heavy Brabo Project (met leden van onder andere Wealthy Beggar & Green Lizard) en Million Dollar Marxists (CAN) Stinkend goeie Canadese salonpunkers