Triggerfinger is een Belgisch trio, waarvan we voorman Ruben Block nog kenden uit ooit de rockabilly-bende Sin Alley. Triggerfinger maakten een aardige debuut-cd, waarop wij hier bij de VPRO een beetje schouderophalend aan voorbijgingen. Want in niets werden wij voorbereid op de zwiepende live-set van twintig minuten waarmee Triggerfinger gisteren in één klap ongeveer 500.000 zogenaamde rockbands overbodig maakte. Uw gastheer zou een ieder die het waagt wel eens een gitaar, bas of drumstel in het openbaar te beroeren het liefst verplichten tot een bezoek van een optreden van deze Vlaamse rockmachine. Want zoals Triggerfinger het deed, zo kan bijna niemand het. De rocktraditie vanaf Johnny Burnette via Creedence Clearwater Revival tot en met Led Zeppelin en Queens Of The Stone Age voltrok zich in een mum van tijd aan oren en ogen. Het publiek stond als aan de grond genageld bij deze muzikale wervelstorm, waarbij de subtiliteit echter geenszins uit het oog verloren werd -en de humor ook niet. George Michael's 'Faith' werd ineens uit de hoge hoed getoverd en tijdens een uitgesponnen uitvoering van CCR's 'Commotion' sprong Ruben Block op een vervaarlijk hoge en wankelende tafel om als een transformationele rock-god zijn gitaarsolo's hoger naar de hemel te spuwen. Maar hij kon slechts gloriëren dankzij het voortreffelijke ritme-tandem Mario Goossens (drums) en bassist Paul van Bruistichem, dat dan weer energiek en dan weer laidback zorgde voor de solide basis. Kortom: Triggerfinger was gisteravond zo goed dat ze eigenlijk een speelverbod opgelegd zouden moeten krijgen om het al die duizenden goedbedoelende rockbands niet al te zwaar te maken. Daardoor zouden we bijna vergeten dat de avond ook al heel goed begon, namelijk met Solex, het Amsterdamse eenvrouws-sample-orkest, dat live in het verleden altijd werd uitgebreid met gitaar en drums maar gisteravond sinds de nieuwe vierde cd gemuteerd bleek te zijn tot een kek damesduo, omdat Caesar-drumster Marit De Loos Liesbeth Esselink ondersteunde bij hun eerste concert in deze vorm. En dat pakte, zeker gezien Marit's vocale kwaliteiten, heel goed uit. Het nieuwe werk, met daarin talloze zware gesamplede mannenstemmen, ging voor een groot deel natuurlijk weer over 'de strijd der seksen', aldus Esselink in het interview, maar de kirrende humor en dwarse gitaarsamples gaven al aan dat we hier met knip- en plakfilosofie te doen hebben en niet met een nieuwe deel "La Deuxieme Sexe". Wie weet dat dat boek nog wonderen kan doen voor de Amerikaanse rootsrockers Drunk Stuntmen, maar hou je adem niet in. Dit bebaarde gezelschap uit de diepe donkere bossen rond Massachussets speelde precies zoals er uit zagen. Terwijl we op grond van hun meest recente cd 'Ironhip' wel wat puike Weezer-achtige powerpop meenden te kunnen verwachten. Niets van dat al. De perfecte pophit 'Panic' kregen we niet. In plaats daarvan baanden de Dronken Stuntmannen zich op zijn Lynyrd Skynyrds, op zijn Allman Brothers, en zelfs af en toe een beetje op zijn Thin Lizzys een weg door hun set. Het speciaal voor het langharig gitaarwerk gekomen publiek vond het prachtig, maar uw gastheer haakte reeds snel af. Want het was allemaal al eerder gedaan en veel beter. Dacht hij. En filosoferend over de eeuwenoude vraag 'What Makes Rock Rock?' meanderde hij op zijn transportfiets naar huis, waar hij onder het genot van een pijpje crack nog even nasmeulde over Triggerfinger. Wat een band.