Zita Swoon presenteerde de nieuwe cd 'A Song About A Girls' met een showcase van maar liefst vijftig minuten voor een select publiek. Dat deden ze voor de uitzending, tussen negen en tien uur, voor meer dan 250 Zita-fans, die als haringen in de Club-ton op elkaar gepakt stonden om maar geen noot te missen. Godzijdank speelden Stef Kamil Carlens en zijn mannen (en 3 vrouwen) na tienen nog een set, zodat ook de gemiddelde VPRO-luisteraar in Kutjeklijeveen even mocht genieten van bovenmuzikaal entertainment. Zita Swoon trad aan in een bijzondere bezetting; om te beginnen ontbrak het drumstel en werd ritmisch alleen gewerkt met sambaballen, duimpiano's en wat dies meer zij. Ten tweede ontbrak vaste baskracht Tomas - De Snor - Desmet, ten derde werd een gospel-element ingevoegd in de schitterende gestalten van drie achtergrondzangeressen en ten vierde hoorden wij accordeons en violen, vogels en nog dwarsere gitaarsoli dan ooit en ten vijfde...euh...nouja, u begrijpt, het ging er kortom anders aan toe dan in de Zita Swoon disco-tijd. Het was warmer, akoestischer, Franser en intiemer. En met name in het totaal gestripte Song For A Dead Singer kwam Zita Swoon griezelig dicht in de buurt van perfectie. En dus kon je een speld horen vallen - terwijl het publiek er al een show op had zitten. En waaraan het lag, geen idee, maar toen het internationale emo-kollektief The Spirit That Guides Us aantrad, barstte het gebabbel ineens wel los. Terwijl de band rond This Beautiful Mess-zanger Arjen Van Wijk, at the close of everyday-gitarist Axel Kabboord en Minco – Me - Eggersman er toch flink tegenaan ging. En ook nog eens louter hits speelden van hun tweede cd 'North & South', die aanmerkelijk lekkerder weghapt dan hun eersteling. Misschien hadden de Zita-fans geen boodschap aan het fraaie gekrijs van de tweede zanger, misschien stonden de versterkers niet hard genoeg, of misschien hadden al die mensen in het publiek elkaar een jaar of tien niet gezien. Feit was dat TSTGU weinig indruk naliet. Minco Eggersman kon de meest ingewikkelde en snoeiharde drumpatronen neerleggen, het geluid leek over de hoofden van de aanwezigen weg te waaien als een warme herfstbries. En dus kreeg elk nummer slechts een beleefd maar matig applaus. Jammer, want de inzet van TSTGU was er wel degelijk. Het optreden van de Australische rockers The Double Agents viel in de categorie 'leuk & gezellig' en 'ach ja waarom niet'. Zangeres Kim Walvisch en muzikale en levenspartner Dave Butterworth hadden in hun home town Melbourne alle kroegen wel zo'n beetje bespeeld. Dus nu was het tijd voor een trip naar Europa, waar zij de ene na de andere rammelende toerbus verslijten en waarschijnlijk steeds bij fans op de grond slapen om de kosten te drukken. "We're in it for the fun" verklapte Kim, en dat was de band aan te zien. Met een setje prettig rammelende rocksongs rampetampten ze lachend en grijnzend over het Club 3VOOR12 podium. Even leek het net weer begin jaren tachtig toen de alternatieve rockwereld overspoeld werd met Gun Club's, Beasts Of Bourbons, Lone Ryders en Green On Red's. Met dit verschil dat voornoemde bands over ietsiepietsie meer uitstraling, gevaar en goede songs beschikten. Maar met de bezieling en het spelplezier van The Double Agents was echter niks mis, zodat iedereen na afloop van hun set tevreden de bar op kon zoeken om op zijn Australisch een paar grote glazen bier naar binnen te klokken. Cheers, mate.