Zwalkend als een aangeschoten dronken beer bewoog Club 3VOOR12 woensdag door de eeuwig zingende wouden van de popmuziek. Of lag dat aan de perceptie van het door anti-gripines en cognac aangetaste brein van uw verkouden gastheer? Hoe het ook zij; het was een bizarre avond. Eerst kregen we de zwoele electronische funk van de ex-Grote Prijs winnaar Artefact, die zich goed en professioneel weerden. Zangeres Shamangi liet ons niet alleen een leuk rood hoedje en wat verlegen uitgevoerde aerobics-danspassen zien, maar gelukkig ook haar mooie stemgeluid horen, en groepsleider Maxim leefde zich behalve op de samplers en toetsen ook nog uit op de djembé. Toch waren de meningen verdeeld: volgens sommigen een veredelde cruise-ship-act, volgens anderen de beste Nederlandse band van het moment. Uw gastheer laat het oordeel graag aan joe zelf over. De Amerikaanse band Richmond Fontaine en de Engelse gekke dame Paul The Girl waren op instigatie van uw eigen snottekop overgehaald om in de Club op te treden. De eersten, een band in het Americana-genre, omdat hun nieuwe cd 'Post To Wire' bloedstollend mooi is en in alle belangrijke muziekbladen 4 en soms 5 sterren recensies kreeg, de laatste omdat haar 'Electro Magnetic Blues' de eerste solo-cd van een Engelse dame in lange tijd is, die kan bijna kan wedijveren met werk van een Sandy Dillon en een PJ Harvey. Maar de vraag "can they cut it live" werd niet altijd even goed beantwoord. Richmond Fontaine kon de spanning die ze op hun zinderende platen ten toon spreiden niet helemaal overbrengen, helaas. Dat ze speelden voor een publiek dat niet echt op hen leek te wachten, zal niet geholpen hebben, en dat ze kozen voor ingehouden en melancholisch materiaal, ook niet. De concentratie was er, maar de vonk sloeg niet over. Op Paul The Girl zat helemaal niemand te wachten, maar toch ging zij er onverwacht in ieder geval met de nominatie “Origineelste Act Van De Avond” vandoor. In het interview betoonde de Engelse vrouw met gitaar zich een soort ‘grumpy young woman’, die sommige vragen afweerde met de opmerking dat het gewoon een 'boring question' was. Het optreden verliep zo mogelijk nog bizarder. In een niet erg flatterende gouden stippeltjesjurk en op hoge plateau-zolen bespeelde Paul Het Meisje haar Gretsch-gitaar. en stampte ze in haar dooie eentje door haar repertoire heen - jengelend, gierend, grommend en krijsend. Dat deed ze met zoveel inzet, en met zoveel gebruik van de effectpedalen, dat de overgebleven gasten in de club haar toch met een welverdiend applaus beloonden. Al was het alleen maar omdat het een uitermate intrigerend schouwspel was. Vooral het moment waarop Paul het spoor in haar pedalen kwijtraakte, en er geen gitaargeluid meer te horen was, was memorabel, want het dwarse wijf bleef gewoon doorspelen tot haar Belgische tourmanager de juiste kabel weer in het juiste doosje had gestopt. Ander hoogtepunt was een over een gesampelde gitaarloopje heen gespeelde gierende gitaarsolo, waar Jimmy Page van had opgekeken. En dan hebben we het nog niet gehad over de bekken die Paul The Girl daarbij trok. Uit alles bleek dat we hier met iemand te maken hadden die niet 'For Real' in haar arm hoefde te kerven om als uitermate authentiek en bezield over te komen. Wat de muziekhistorici hier over 20 jaar van zullen maken, moeten we die tegen die tijd maar zien. Uw gastheer en de 30 overgebleven diehard-clubbers genoten in ieder geval. En zo kwam een raar einde aan een enigszins rare club. Ach, die moeten er ook zijn. Volgende week Bettie Serveert, Stars en The Bloody Hollies.