Ze heeft lang gezocht in haar garderobe. Wist niet wat te dragen. De sexy zilver hotpants die rood oplichten van haar lippenstift? Of toch de slokop slobbertrui? De vijftienmeterreuzenrok? Wat zal ze vandaag spelen? Schreeuwheksgitaarprinses? Bleekneusblueskoningin? Manmonstereter? In ieder geval draagt ze de mona lisa glimlach, want haar muziek gaat als zij gekleed in raadsels, elk lied een zuiver masker. Licht hysterisch overziet ze haar mysteries. Hoe komt het toch dat ze soms al haar diep bloed wrijvend verlangen met liefde uitkotst in een lied? Gaat dat zoals de maan de menstruatie roept? Ja hoor eens. Dat weet zij ook niet zo precies. Ze speelt gewoon wang dang doodle maar dan anders. Ze maakt haar keuze en stapt het licht in. Zegt klein hallo. Haar gitaar roept haar mond open en haar stem doet haar pas groeien. Groter, sterker, harder. Het is de rode operajurk geworden maar die is nu niet meer van belang; wie goed kijkt ziet dat ze slechts gekleed in bloed en botten gaat, in haar waar skelet te spelen staat. (n.a.v. PJ Harvey in Paradiso, juni 1993)