Marcel Kampman, geboren en getogen in Meppel, kan oprecht enthousiast zijn over een nummer van zijn virtuele band Texelse Boys. “Zelf maak ik geen muziek. Ik kan dat niet en daarom maak ik liever de plaatjes bij de muziek. Als ik met een project bezig ben luister ik naar de muziek van die band. Vaak werk ik aan meerdere projecten tegelijk, maar als ik dan de bijbehorende muziek hoor, zit ik er meteen weer in.” Overdag werkt de achtentwintigjarige Kampman bij een ontwerpbureau in Amsterdam. Daar maakt hij naast websites en huisstijlen ook ‘corporate dingen’. “Maar ik werk ook veel voor culturele instellingen. Die balans is heel belangrijk.” Van jongs af aan was Marcel creatief bezig. Hij had al snel een eigen visie. “Terwijl de meesten in mijn klas nog sprietpoppetjes tekenden werkte ik met geometrischachtige sjablonen. Dat is toch vreemd voor iemand van zeven.” Later op de middelbare school tekende hij voornamelijk vogeltjes. De droom die Marcel koesterde was een eigen kledingwinkel in Parijs. Daarom wilde hij Frans in zijn vakkenpakket. Toen bleek dat hij zou blijven zitten vanwege een slecht cijfer voor zijn geliefde taal, wisselde hij Frans met tekenen en ging alsnog over. “Toen dacht ik: Oké, dan heb ik vanaf nu een legitieme reden om met kunst bezig te zijn.” Pa Kampman werd door een hersenvliesontsteking op jonge leeftijd doof. Hij heeft altijd als letterzetter gewerkt. “Hij is een lay-out man, eigenlijk net als ik.” Marcels oudere broer was altijd met muziek bezig. Hij kocht veel muziek en was een groot REM-fan. Marcel zelf had een brede muzikale smaak. “Ik vond alles wel leuk. Vaak had ik gewoon de radio aanstaan. Maar meestal luisterde ik naar singer-songwrites. Daar kun je lekker rustig bij werken.” Onlangs was het werk van Marcel op televisie bij de VPRO te zien. Zijn vader wilde niet tot half elf opblijven om de uitzending te zien. “Toen ik aanbood dat hij de uitzending op mijn laptop kon kijken wilde hij dat niet. Hij is bang voor die techniek. Dat leverde wel een fikse ruzie op.” Er lijkt weinig verandering in het leven van de Texelse Boy. Marcel woont nog altijd in Meppel en iedere dag reist hij van Amsterdam naar huis met de trein. “Dat is helemaal niet erg. Mijn ouders rijden geen auto en vroeger gingen wij altijd met de trein op vakantie.” Op de middelbare school leerde hij zijn vriendin kennen. Dat was dertien jaar geleden. “Soms rijden we door Meppel op de mountainbike en dan komen we een oude leraar tegen. Die zeggen dan meestal: Wow! Zijn jullie nog steeds bij elkaar?”