Gisteren werd bekend dat Robert Quine, een van de interessantste gitaristen die de New Yorkse new wave heeft opgeleverd op 31 mei is verleden op 61-jarige leeftijd. Hij werd bekend om zijn deconstruktieve en dwarse stijl, die uit duizenden herkenbaar was. Robert Quine vergaarde zijn eerste bekendheid als mede-guitarist in de proto-typische punkband The Voidoids, geformeerd rond hemzelf en 'oerpunk' Richard Hell. Robert Quine's karakteristieke spel valt goed te beluisteren op de eerste studio-cd van The Voidoids, Blank Generation (1977). Hij sprong er niet alleen uit door zijn gitaarspel, maar ook door zijn leeftijd en zijn uiterlijk. Tussen alle jonge wilde punks in de New Yorkse ondergrond was de kale man uit het bouwjaar 1942 met, zoals hij het zelf omschreef, "het uiterlijk van een ontspoorde verzekeringsagent" natuurlijk een opvallende verschijning. Na twee Voidoids-albums werd Quine een veelgevraagd sessie-muzikant, die goed werk verrichtte voor o.a. Lloyd Cole, Matthew Sweet, Marianne Faithfull, Tom Waits, Brian Eno, John Zorn, They Might Be Giants en vooral Lou Reed. Het is Robert Quine die de sterren van de hemel speelt op de live-dvd/cd "A Night With Lou Reed - Live At The Bottom Line". Toch was hij geen patser. Hij gebruikte zijn gitaar nooit als verlengstuk van zijn pielemuis, maar stelde zich altijd in dienst van de songs. In die zin is het veelbetekend dat hij maar één solo-cd maakte, en dat die de titel 'Basic' droeg. Robert Quine's lichaam werd door de politie gevonden in zijn huis in Manhattan. Bij het lichaam lag een brief en zijn vrouw was onlangs overleden, dus men vermoedt dat Quine de hand aan zichzelf heeft geslagen.