Mannen met een baard hebben iets te verbergen. En ze zeggen wel dat er bij alle gekken in het voorjaar nog een extra schroefje losgaat. Een gesprek met Devendra Banhart, de nieuwe knuffel van de gitaar avant garde, wordt dan al snel een hilarische gelegenheid. Banhart hult zich in vage bewoordingen, eh's en ah's en 'ik weet niet's'. En toch, het blijkt inderdaad een mateloos interessante jonge hippie met een mooi levensverhaal. Devendra Banhart bracht een groot deel van zijn jeugd door in Venezuela, waar hij opgroeide met de muziek van EMF en Milli Vanilli. De jonge Banhart verhuisde op zijn dertiende met zijn ouders terug naar Amerika en pendelt nu heen en weer tussen New York, San Francisco en Zuid Frankrijk. Hij is eigenlijk altijd op tournee. "Ik hou het niet meer bij. Als ik op tournee ben wil ik graag niet op tournee zijn, en andersom." "Ik ga over een paar maanden naar Zuid Frankrijk verhuizen. Daar woont mijn vriendin, dus ik moet daar naar toe. Ik ga met haar wonen bij de Gypsy Kings in Arles. Bamboleeoo." Aah, die Gypsy Kings. "Mijn vriendin is een zigeunerin. Haar moeder is stierenvechter. Daar hebben we elkaar ontmoet, bij een stierengevecht."  Hij woonde na Venezuela een tijd in San Francisco. Daar studeerde Banhart aan de SF Art Institute. "Nou ja, studeren. Het enige wat ik daar oppikte was meisjes." Banhart spookte weinig uit op school, maar maakte er wel kennis met de poeet Bill Burkson. "Burkson zat in de Frank O' Hara scene en was vrienden met Allen Ginsberg en Jack Kerouac. Burkson is de enige van wie ik echt iets het opgestoken. Namelijk om naar huis te gaan en muziek te maken en te schrijven. Dat is een natuurlijk iets, mijn bron van geluk."  Banhart's tweede album Rejoicing In The Hands wordt in Amerika binnengehaald als een meesterwerk. Hoe zit het met dat sterrendom, dat aanstaande lijkt. "Ik heb geen idee wat dat is, een ster zijn. Dat je achtervolgd wordt enzo? De enige reden waarom ik bekend wil zijn is om mijn ouders trots te maken. Na al die baantjes als glazenwasser en schilder mag dat ook wel een keer. En als ik ervoor kan zorgen dat door mij de muziek van anderen, zoals Vetiver en Joanna Newsom, bekend wordt, dan heb ik alles bereikt wat ik wil. "  "Tijdens optredens en interviews accepteer ik niet dat die dingen aan de hand zijn. Ik ben hier niet op dit moment. Snap je? Als ik in Paradiso speel, geloof ik dat ik het voorprogramma ben en dat alle mensen die naar mij staan te kijken eigenlijk voor iemand anders komen. Of bij een signeersessie beeld ik me in dat ik Whoopi Goldberg ben. Het is een hele natuurlijke reactie en ik heb niet geprobeerd het tegen te houden. Het is wel een gezonde instelling, denk ik."  Luister ook naar het hele interview.