Track Addicts is een...ja wat eigenlijk... een rockstarfunk-formatie? Ofzo? Zo noemen ze het zelf, dus vooruit dan maar. Funky en rappy en dansbaar. Zoiets. In ieder geval geformeerd rond Ten (Ex- Gotcha) en Zwazi (Ex-Postmen) die, zoals Zwazi het aangaf in het interview, "wel eens een eigen taart wilden bakken." Hun eerste cd Handgrenades & Butter is -afgezien van een enkel slijmnummer- een heel geslaagde, en gisteren liet Track Addicts een vet visitekaartje achter. Een van hun vocalisten/keyboardspelers was ergens in Parijs achtergebleven voor een belangrijke klus, en dus traden de mannen in afgeslankte vorm aan. En wilden aanvankelijk maar twee nummers doen. Bij het tweede nummer "Unwind" was het uw gastheer reeds duidelijk dat daar geen sprake van kon zijn. En dus vuurde hij het publiek en band aan tot het doen van een toegift. Dat beviel allemaal reuze goed. Als de inzet van Ten en het bassend vermogen van Zwazi nu al zoveel op de been bracht houden we ons hoedje vast voor optredens met de complete line-up. The American Analog Set tapt uit een heel ander vaatje. De anti-funk brigade zeg maar. Voorman Ken was ondanks al zijn charme de bescheidenheid zelve en antwoordde op de vraag "Waarom geen foto's op de hoezen?" met: "Photo's on the sleeve? No man. I mean look at us!" Nee, Pharell Williamsen waren de vijf Amerikaanse jongens bepaald niet. Dus concentreerden we ons maar op de muziek, in hun geval verstilde drone-pop. Die niet helemaal uit de verf kwam, waarschijnlijk om dat dit het eerste optreden van de tour was -op geleende spullen. Pas bij het laatste nummer raakte band en publiek pas in de ban van de repetitieve poëtische drenzen van 'AMANSET'. En toen was het de beurt aan 69Charger die de ondankbare taak op zich hadden genomen om de afzeggers Mastodon te doen vergeten. Dat deden de Eindhovenaren heel aardig. Ze hebben veel geleerd sinds ze laatst in Club 3voor12 waren. Toen gaven ze een leuk, maar ook rammelig optreden. Flink gegroeid in strakheid, in snelheid en in inzet. De songs vlogen er doorheen en bliezen onze oortjes lekker schoon. Hoogtepunt: het hilarische aftellen van drummer Roel, die na elk nummer de band op het verkeerde been zette door 7/8ste, 3/4e danwel 16/22ste maatsoorten aan te geven, terwijl elk nummer natuurlijk gewoon begint met een supersnel '1-2-3-4'. Minpunten: kan iemand die nog ergens een voetpedaaltje heeft slingeren die effe uitlenen aan gitarist Geert zodat zijn solo's boven het geweld van de band worden uitgetild? Genoeg gezeikt Boots? Ja. OK, volgende week alweer een fijne show dan met Kings Of Convenience (Noors akoestisch duo eindelijk weer een samen in aktie), A Brand (Belgische strakke pakken rock) en The Rocks (Vuige Britse rock).