Als je de nieuwe Badly Drawn Boy aanzet zou je bij de eerste klanken zweren dat je met een outtake van een nog niet eerder verschenen John Lennon nummer van doen hebt. Van de omgevingsgeluiden en de akoestische gitaar met zang aan het begin, tot de band met strijkers en blazers die halverwege invalt: puur Beatles wat de klok slaat. Hebben we hier dan weer eens met een zoveelste Britpop album te maken? Welnee! Badly Drawn Boy Damon Gough is gewoon een verduveld goede liedjesschrijver. Maar goede liedjesschrijvers zijn er genoeg zou je kunnen zeggen. Dat is waar, maar One Plus One Is One is wel degelijk meer dan een aardig album van een goede songwriter. Gough is een meester in het smaakvol uitvoeren van zijn eigen nummers. Beheerst blijft hij binnen de lijntjes. Niet dat het braafheid troef is, maar de liedjes op One Plus One Is One hebben het eenvoudigweg niet nodig dat de maker op zoek gaat naar nieuwe wegen, hippe productionele trucjes of een fors instrumentarium. Hij vult zijn gitaar of piano aan met wat drums, een fluit, een orgeltje of lichte blazers en strijkers. Zijn aangename stem kleurt met inventieve zanglijnen de stemming mooi avondrood en maakt dat je blijft luisteren. Of het één plus één uit de album titel slaat op Goughs kijk op relaties of een optelsom is van de Brit met zijn gitaar (of piano), is niet helemaal duidelijk. Wel duidelijk is dat de depressie die tijdens het vorige album Have You Fed The Fish kwam opzetten, niet heeft doorgezet. Gough is een vrolijker mens. En One Plus One straalt zijn nieuwe relaxte gemoedstoestand uit. In Another Devil Dies en This Is That New Song op een manier zoals je die van Blur-zanger Damon Albarn kent. Alleen in Summertime In Wintertime gaat de metronoom iets omhoog en wordt er wat harder muziek gemaakt. De kracht van de nummers van Badly Drawn Boy ligt misschien wel in het feit dat ze binnen luttele maten een sfeer of een gevoel als een huis weten neer te zetten. Ik ben bepaald geen anglofiel. Engeland, het land van de grote geglazuurde taarten, lauwe grote bieren en veel verbrand wit vet vlees op armetierige zandstrandjes van toeristische badplaatsen. Gelukkig woont Gough er wel en kan hij dat Britse gevoel goed uitdragen. In The Year Of The Rat zet hij met enkele penseelstreken (oké, en een kinderkoor) de sfeer van een Britse middelbare school neer: jongens in pak en meisjes in een ruiten rokje. Het lamswol is, evenals de romantiek, bijna voelbaar. Ik hou van het Engeland van Badly Drawn Boy. Een melancholieke man dus, die Gough. Maar ook een productieve. In 2002 verscheen zijn laatste album Have You Fed The Fish vooraf gegaan door de filmmuziek van About A Boy. De winst die Damon Gough de afgelopen twee jaar wist te boeken ligt vooral op het vlak van de kwaliteit van zijn liedjes. Moest op vorige cd’s nog wel eens de fast-forward-toetst ingedrukt worden, op One Plus One lijkt het wel of ze alle veertien raak zijn. De twee instrumentale tussendoortjes (The Blossoms en Stockport) nemen we op de koop toe. Luister tijdelijk naar One Plus One Is One in de Luisterpaal