Paradiso, zondagochtend. Terwijl de storm buiten raast, stijgt binnen langzaam de temperatuur. We gaan naar Chili. Een land van 4300 km kustlijn en vanavond lijken alle strandtenten van het hoge, droge noorden tot vuurland samen te komen. Met de Chilenen Ricardo Villalobos en Luciano en hun zwoele minimale techno, staat Amsterdam de hele nacht onder hoogspanning. Voltt! Maar eerst naar binnenkomen. De chaos voor de deur van Paradiso als er iets om half één begint is legendarisch aan het worden. Een paar honderd man staan te wachten om naar binnen te mogen maar de security probeert het (weer!) zo moeilijk en langzaam mogelijk op te lossen. Tijd voor een cursusje daar. Gevolg is dat de club maar langzaam volstroomt en Luciano later moet beginnen. Voltt organisators Bart Skils en Kostas draaien warm. Na hun eigen avond te zijn kwijt geraakt in de Mazzo, is Voltt veroordeeld tot een halfjaarlijkse cyclus. Maar de credit is niet verspeeld want Paradiso loopt vol vanavond. Waar Traffic vaak de oerdreun is, is Voltt iets chiquer en rustiger. Dit heeft ook invloed op de verhouding van seksen. De ratio man-vrouw is gelijk in Paradiso, iets wat je niet vaak ziet bij techno. Luciano debuteert vanavond in Nederland. Luciano (Lucien Nicolet), tegenwoordig woonachtig in Zurich, draait al sinds zijn 15e en produceert sinds zijn 17de. Dat laatste gaat hem bijzonder goed af. Zijn producties hebben hun weg gevonden naar beroemde labels zoals Perlon, Transmat, Peacefrog en Klang Elektronik. Hoe klinkt het? Als appelstroop. Dik, plakkerig maar fris. Hij weet een spanningsboog op te bouwen door het publiek niet meteen te geven wat ze wil. Glijdende synths, wat percussie, vervolgens rattelende snares, maar geen beat er achteraan. Pas later, als de concentratie dreigt te verslappen, laat hij langzaam de bas er in lopen en ga je zonder het te merken harder dansen. De aanhouder wint, Luciano krijgt de zaal los. Ondertussen wordt Villalobos uitgebreid gefotografeerd en begroet. Voor iedereen is tijd en een glimlach. De man is een fenomeen. Tegenwoordig woonachtig in Berlijn en Ibiza is hij een ware cultheld bij onze oosterburen. Villalobos mengt zuidelijke invloeden met het plastische van de Duitse techno. Een (staal-)fabriek aan het strand. Die ene niet stoppende conga, een harmonie die na drie minuten een verspringt en de dansvloer de volgende versnelling in trekt. Het is ook niet verwonderlijk dat Luciano en Villalobos elkaar liggen en onder ‘Sense Club’ samen hebben geproduceerd. Villalobos is de man van de la(a)t(st)e uurtjes. Nog meer dan optredens in de gewone clubs, is hij bekend van zijn after-hours dj-sets die niet lijken te stoppen. Onder de vleugels van Cocoon (Sven Vath), draagt Ricardo er zorg voor dat elk feest/festival niet stopt terwijl het licht zich onder de deur door probeert te persen. Wie hem wel eens achter de decks geestelijk en, zo lijkt het soms, fysiek heeft zien zweven kan er over meepraten. Wars van harde overstuurde beats, zonder in elektronisch geneuzel te vervallen probeert Villalobos de tijd te laten stilstaan. Na veel 12’’ en remixes te hebben uitgebracht op oa. Playhouse, Perlon, Warp is er eind 2003 voor het eerst een volledig album verschenen: ‘Alcachofa’ (lett.: Artisjokken). Het is bekend dat vegetariër Villalobos in de studio lang schaaft aan zijn muziek om zijn sound te strippen van alle franjes. Hij heeft met zijn album geprobeerd tracks voor dansvloer te maken, tracks die lang mixen mogelijk maken. Zodanig dat grenzen van platen en tijd vervagen. Villalobos neemt het onder luid gejuich over van Luciano. De grote zaal is afgeladen. De elektro in de kleine zaal en zwiele doephouse in de kelder verliezen het van Ricardo. Uitermate comfortabel tussen de aandacht en het gejoel in trekt hij de zaal mee. Met lange haren hangen voor zijn ogen en zwoel swingend achter de decks, laat hij deze sexy techno uit de speakers rollen. Dikke bassen besmeerd met veel groove zorgen ervoor dat de zaal golft. Ricardo blijft strak mixen. Gunstig, want Villalobos’ liefde voor geest-verruimica (ook dit keer staan de ogen op halfzeven) en de mogelijke gevolgen daarvan op zijn techniek zijn notoir. Maar de muziek blijft fris en in het laatste half uur word de zaal weer keurig op twee benen neergezet. Paradiso glijdt over 5 uur heen. Maar Amsterdam is nog niet klaar met de Chilenen. Zakken met zand worden tussen de tandwielen van de tijd gegooid. Op de after-party schijnen Luciano en Ricardo, zij aan zij, tot tien uur te hebben gedraaid. De set van Ricardo Villalobos komt deze week online bij 3voor12.