Bassist Robert Turner en zanger/gitarist Peter Hayes wrijven de slaap uit hun ogen. Het is donderdagmiddag (28/8) in de kleedkamer van de Melkweg, een paar uur voor het voorlopig enige optreden van de Black Rebel Motorcycle Club in Nederland dit jaar. Hayes is stoffig stoer, kucht meer dan hij praat en doet zo te zien geen moeite om de grijstinten in zijn haar te onderdrukken. Turner is verrassend genoeg heel fris en praat vrijuit. Drummer Nick Jago is in geen velden of wegen te bekennen. Dat schijnt voor het interview niet zo erg te zijn. Take Them On, On Your Own is het tweede volledige album van het Californische trio, waarop de lijn van het titelloze debuut wordt voortgezet. Geen wonder dat in Engeland de vlaggen uitgaan. De lijzige zang van Hayes doet meer dan ooit denken aan Liam Gallagher, de muziek ligt nog steeds in het verlengde van The Jesus And Mary Chain en My Bloody Valentine. En op de Reading en Leeds festivals - de Britse Lowlands en Pukkelpop - mocht de band een week eerder als headliner invallen voor de geblesseerde White Stripes. Geen slechte start van de nieuwe tournee. Voor Turner waren de twee shows een aparte ervaring. "Vorig jaar stonden we daar op de 'Second Stage'. We kregen een leuke introductie en waren 'happy campers'. Dit jaar moesten we The White Stripes vervangen en het was vooraf moeilijk te zeggen of we door meer mensen gewenst waren dan alleen de boekers van het festival. Want een heleboel fans kwamen natuurlijk om The White Stripes te zien." Lacht: "We zijn er goed doorheen gekomen, want niemand begon 'White Stripes, White Stripes' te zingen en er werden geen tomaten gegooid." Maar onzekerheid speelde dus zeker een rol: "Je denkt aan alles wat goed en fout kan gaan voor zoveel duizend mensen. Het is opwindend en angstaanjagend tegelijk." Op Take Them On, On Your Own schuwt de band niet om kritiek op het Amerikaanse overheidsbeleid te geven. 'US Government' is het meest expliciet. "Het is één van de oudere songs. We wilden het als b-kantje uitbrengen bij de vorige plaat. Maar 11 september kwam er tussen en we wilden niet dat het nummer er te sterk bij betrokken werd. Het gaat niet over dat incident. En dit jaar, met de oorlog, gebeurde het weer. De betekenis verandert van moment tot moment. Volgens mij is de song behoorlijk pissig. Het heeft nooit een eigen stem gehad! Het is altijd maar wat iemand anders ervan vindt." Niet echt verwonderlijk, want de teksten van de Black Rebel Motorcycle Club zijn nooit echt letterlijk. Het gaat meer over het gevoel en de vibe. Vaag dus. Turner: "Dat is het beste aan onze muziek. Mensen maken ervan wat ze willen. Ook met een liefdesliedje. Iemand kan voelen dat het zijn of haar verhaal is." Het kan ook anders. "Je kunt alle deuren en ramen sluiten en jezelf ergens wegstoppen en niemand anders binnen laten. Dan wordt het zoiets van : 'Dit gebeurde om 12.51 uur en haar naam was dit en dat en ze stond op die hoek'. Die details zijn nooit belangrijk, die vergeet je altijd. Maar het gevoel is universeel. Je onthoudt haar naam niet als ze weg gaat. Sorry baby!" Politiek bewust in hun songs zijn ze dus wel, maar op het podium en interviews lopen ze er niet mee te koop. Geen slogans of lange verhalen over Bush' inval in Irak. "Ik vertrouw mijn woorden niet", zegt Turner. "Ik vertrouw mezelf niet met jou, niet wat jij tegen mij zegt. Sommige mensen zijn er beter in dan anderen. Als we zo zitten te praten, probeer ik dingen te vinden en dat kost tijd. Maar muziek is de manier om tot de kern te komen en vandaaruit spreken we. Dit is ons instrument, 'our weapon of choice'. Vandaag hebben we de kans om voor duizend mensen te staan die naar ons willen luisteren. En ze komen niet om ons te horen preken. Als wij wat gedachten en ideeen erin kunnen smokkelen, dan kunnen we heel wat meer schade aanrichten. Mensen zijn slim genoeg, ze weten best wat ze er mee kunnen doen. Je moet de boodschap niet door hun strot rammen, dat is niet waar het om draait in rock' n roll."