Het eerst dat genoteerd dient te worden: wat een fenomenale uitzending gisteren..! En daar hoef ik mezelf niet eens voor op de borst te kloppen, want het lag niet aan mijn presentatie, mijn interviews of mijn charmes (if any..), nee, gewoon aan het feit dat we drie geweldige acts hadden binnengesleept. De avond kon feitelijk niet misgaan met de League of XO Gentlemen, de nieuwe band rond Rudeboy, het zingende skelet Sandy Dillon en de Amerikaanse brit-beat-band The Forty Fives. De combinatie was even grillig als logisch, de artiesten presteerden allemaal op topnivo, en de sfeer kon niet kapot... natuurlijk werd er wel even zenuwachtig gegiecheld toen Sandy Dillon, graatmager en gekleed als een Egyptisch opperpriesteres op de bank plaatsnam (want eerlijk is eerlijk, je zou denken dat ze zo achter het CS vandaan geplukt is) , maar o, wat werden zelfs de grootste huppelkutjes en -lulletjes stil toen Sandy haar strot opentrok! Uiteindelijk viel iedereen in de zaal voor haar bezwerende muzikale toverbrouwsel, waarin evenveel delen Tom Waits als Nico zitten. Met als voordeel boven Nico dat Sandy niet dood is en songs kan schrijven -en ook nog kan zingen! En duimpiano kan spelen! Het subtiele slide-gitaar spel van Ray Majors (ex Mott The Hoople!) zorgde voor verhoging van de spanning, zodat je bij het slotnummer een voodoo-speld kon horen vallen. Adembenemend...en zo'n aardig mens...als ze nou voortaan maar wel d'r boterhammetjes opeet, kunnen we nog lang van haar genieten... Over de boterhammetjes van Rudeboy maken we ons geen zorgen! Gespierd, weldoorvoed, glimmend van trots en geurend als een jonge orchidee begon de enigmatische frontman van voorheen Urban Dance Squad, daarna Junkie XL en tegenwoordig League of XO Gentlemen aan het interview…waar vervolgens binnen 1 minuut al geen touw meer aan vast te knopen was... het is een interessante vent en alles, en ik kan buiten een 'officiële' setting prima met hem overweg, maar zo gauw we aan een interview beginnen scheiden onze wegen. Rapper dan rap, de ene meanderende volzin volgt de andere op, en er valt geen speld tussen te krijgen. Ook een gave...maar goed. De Muziek. Het was het eerste officiële optreden van de LEXOG, en tevens het startpunt van hun clubtoer. En de muziek bleek -net als op het verrassend veelzijdige debuut-album Smiling At The Claptrap Circuses, dik in orde…de band was nog een beetje schoorvoetend, maar ik weet zeker dat als je over een maand naar de LEXOG gaat kijken in een zaal in het clubcircuit, staat die band als een huis. De samples, scratches, het gitaarwerk, de bas, het was allemaal heel goed. Rudeboy moet nog oppassen dat-ie niet ondersneeuwt met zulke muzikanten om zich heen...haha. En: heb ik het nog niet eens gehad over het puike, strakke hakwerk van drumster Maartje Simons AKA Marzj... die op de rock 'n roll mavo schijnt te zitten of heeft gezeten; nou…ik zou zeggen..ik moet zeggen... bekennen.. toegeven: Als de Rock Academie in Tilburg continue zulke muzikanten gaat afleveren zitten we de komende decennia helemaal geramd in Nederland. In Amerika heb je geen rock 'n roll school nodig, daar groeien de muzikanten als vliegenzwammen op elke roestige Cadillac. Neem nou de Forty Fives uit Atlanta, Georgia. Om het met Sander Donkers te zeggen: bakkebaarden als cavia's, gespeeld laag IQ, teveel naar British Invasion-bands geluisterd toen ze in de luiers rondkropen et voila: een rock 'n roll band zonder weerga is geboren. Zal wel niet hip zijn, of vet koel, en wel niet aansluiten bij de tijdgeest, en het zal ook wel geen serious radio zijn, maar wie maalt er om electro-clash, loungen of de drie doldwaze dagen van de Bijenkorf als de 45 Toeren Plaatjes op het podium staan? Ik niet in ieder geval. Gaat dat zien! Al was het alleen maar om het schuimbekkende enthousiasme van organist Trey. Waarna wij het bier lieten schuimen. Tot volgende week als ik er niet ben, maar Job De Wit wel