Dinsdagochtend 7 oktober 2003, Tilburg slaakt een zucht van opluchting: 013 staat er nog. Een dag eerder vond de zoveelste beproeving plaats van gebouw, werknemers en geluidsinstallatie. De Roadrunner Roadrage Tour 2003 trekt een spoor van vernieling door Europa en op 6 oktober was Nederland aan de beurt. Op het programma stonden Chimaira, Spineshank en Ill Niño. Drie keer hard, voor de prijs van één: veertien euro. Het zorgde voor een zeer gemixt publiek. Van Avril Lavigne-achtige meisjes die net door de leeftijdscontrole heen komen tot de 2 meter 20 lange, langharige, old school metalhead, inclusief rugtatoeages van 50 centimeter doorsnede. Platenmaatschappij Roadrunner had besloten de hele avond op te nemen en te gebruiken voor een DVD die wereldwijd uit gaat komen. Dat was te merken. Vanaf het eerste nummer, de eerste riff, de eerste brul in de microfoon veranderde de menigte - eerder nog braaf wachtend op de idolen - in een agressieve, kolkende massa waar menig opvoedkundige de wenkbrauwen van zou ophalen. CHIMAIRA Opener Chimaira was er in mei ook al. Toen stond het publiek nog onwennig te kijken. Maar met het album 'Impossibility of Reason' al enkele maanden in de winkels heeft de band een inmiddels al flinke schare fans weten te verzamelen. Muzikaal was Chimaira de hardste band van het trio, jammer dat er maar plaats was voor een set van 30 minuten. Dit doet fans verlangen naar meer! Hoogtepunt was de 'Red Sea' pit. De zanger vertelde dat de media in Amerika hem bestempeld hebben als 'Metal Mozes'. Iets wat hij graag in de praktijk wilde tonen. Net zoals Mozes de Rode Zee scheidde, zo scheidde hij de Grote Zaal van 013 in twee groepen elkaar agressief aankijkende tieners en twintigers. “I count till four and then... 1,2,3,4” Wat er toen gebeurde zou de gemiddelde EHBO-er op zijn minst een hartverzakking bezorgen (al vielen er geen echte gewonden). SPINESHANK Mocht het geluid bij het vorige concert van Spineshank in 013 nog maar tot 90 decibel, nu ging de volumeknop helemaal open. De band, bekend om loeistrakke melodieuze industrial metal, gaf dit keer meer van zichzelf prijs. De show werd er daarom stukken beter door, de mannen bewogen, sprongen en schreeuwde uit het onderste van hun tenen. Het nieuwe album ‘Self-Destructive Pattern’ is pas een maand in Nederland uit. Hoeveel fans er daarom speciaal voor Spineshank waren gekomen zijn, is moeilijk te zeggen. Maar de reactie van het publiek was er niet minder om. Spineshank deed meer dan eens denken aan het geweld van Fear Factory en vulde elke hoekje en gaatje van de zaal. Er is geen ontsnappen aan! ILL NINO Onbetwist headliner van de tour is Ill Niño. Het vorige album ging 400.000 keer over de toonbank. En daarmee is het de enige band van vanavond die wel een plek heeft weten te veroveren op de Nederlandse clipzenders. Al moesten de video’s daarvoor wel hevig aangepast worden. Het optreden was gelukkig wel compromisloos. De band hoefde er weinig woorden aan vuil te maken, het publiek wist wat er komen ging en met het eerste nummer 'If You Still Hate Me' was de toon gezet: alles mag stuk! Al kon je wel horen dat twee nieuwe bandleden, een nieuw album en het feit dat er opnames gemaakt werden voor een DVD voor extra druk zorgde. Gevolg: weinig risico in het spel en elk nieuw nummer (van het album Confession) afgewisseld met een oud (bekend) nummer. Maar daar maalde het publiek niet om. De hevig door Soulfly geïnspireerde muziek denderde op maximaal volume uit de geluidsinstallatie. Op zoek naar iedereen die het horen wilde, of niet, op zoek naar elke bezwete oksel, elke klamme bilnaad, elke doodgeslagen biertje, om daar vervolgens nieuwe energie in te stoppen. En dat lukte: de moshpit werd flink op de proef gesteld toen er naar goed New Yorks gebruik een 'circle pit' werd ingezet. (Voor de leek: iedereen gaat zo snel mogelijk in een rondje rennen in het midden van de zaal, ik herhaal: iedereen, ik herhaal: rennen.) Al met al, drie topacts voor de prijs van 14 euro, dat is Bang for your Buck! Met ruim 1700 man langs de kassa was het erg druk, maar net niet uitverkocht. Het enige wat de avond weerhield van de status 'legendarisch'. Niet dat het de bezoekers ook maar iets uitmaakt. Het enige wat zij zich op dit moment afvragen is wanneer de piep in hun horen weggaat. Roadrunners Roadrage: volgend jaar weer?