Als overal staat aangekondigd dat jouw bandje om negen uur begint, maar je moet van de organisatie vroeger beginnen is dat natuurlijk niet leuk. Al je vrienden komen te laat, waardoor de bovenzaal nog niet voor een kwart gevuld is. Het overkwam Nevada Drive als opener van de donderdagavond in Paradiso. Met onder andere staande bas, Fender Rhodes en trompet speelt de band soulvolle blues en staat daarom enigszins misplaatst op het affiche van vanavond. De zangeres trekt constant een gezicht of ze heel hard moet poepen en zwaait er ook nog met haar armen bij. He bah! Snel naar beneden waar de zaal rap volstroomt met het wekelijks terugkerende uitgaanspubliek, waaronder verdacht veel look-a-likes van Vive la Fête hijgkonijn Els Pyrnoo. Els zelf gaat vanavond gehuld in de zwarte trui van haar grote broer (met afhangende schouder) en een witte onderbroek. Bijna de hele cd Nuit Blanche passeert de revue en het publiek vindt het prachtig, terwijl het geluid te wensen overlaat. Het gekir van Els komt nauwelijks boven de veel te harde en schelle synthesizers uit. Uiteindelijk mogen er ook nog een paar a muzikale schoonheden uit het publiek mee spelen op het podium. Maar ondanks jaren-80 klassieker Los Ninôs van Liaisons Dangereuses blijft het feest beperkt. Twee van de drie Fat Truckers misten ’s middags het vliegtuig waardoor we het nu met een dj-set moeten doen. Door het ratjetoe aan hits dat gedraaid wordt lijkt het of de normale Paradiso Noodlanding al is begonnen. Boven is inmiddels Styrofoam al begonnen. Styrofoam: dat spul waar koffiebekertjes en afhaalbakjes van gemaakt worden en wat zo knettert als je het scheurt. En dat geknetter is precies wat komt uit de laptop van de Belg. Speelde hij eerder solo, dit keer heeft hij een gitarist meegenomen, wat de nummers retro jaren tachtig maakt. De ‘knetterminiatuurtjes op de vierkante millimeter’ vormen een mooie basis voor de depri popsongs van Styrofoam. Helaas zijn er veel te weinig mensen in de zaal. En dat is niet zo gek, iedereen wil natuurlijk vooraan staan bij Relaxed Muscle. Want wat krijg je als je Jarvis Cockers Pulp in een bak fluorescerende verf dompelt? Precies! Relaxed Muscle. Cocker, in beschilderd pak, skelet T-shirt en indianentooi, is alleen aan zijn houding te herkennen. Tussen de nummers praat hij door de microfoon met een vette vervorming. De rest van de band ziet er uit als lichtgevende schandknapen en de man op de Minimoog ziet er uit als Peppi van Kokkie. Op de basedrum is een zilveren doodshoofd geplakt. Muzikaal is de band overdonderend. Vette Gary Glitter en Adam Ant samples waar de band kneiterhard overheen speelt. De akoestische gitaar die de gitarist af en toe ter hand neemt is niet meer dan een grapje. De songs zijn top en de hele cd komt langs met Sexualized als hoogtepunt. Heel erg glam, heel erg trashy, heel erg goed. Als de set voorbij is, na de komische tearjerker Mary, blijft een verbaast publiek achter. Onbegrepen daalt de band af richting kleedkamer. Een goeie grap hoef je niet uit te leggen. Deze misschien toch wel. Maar Relaxed Muscle was mijn hoogtepunt van de avond. Nog meer onbegrip even later in de bovenzaal. De Japanse MU heeft het podium veranderd in een doko. Haar muziek staat op een tape’je. Haar zang helaas niet. Vals improviseert ze een tekst over het Amsterdam Dance Event. Ondertussen rolt ze, inclusief vechtbewegingen, over de mat. T.Raumschmiere slaagt er even later in de verwachtingen rond zijn optreden volledig waar te maken. Hij is zelf het meest verbaasd dat hij momenteel een hit heeft met het punky Monstertruckdriver en dat al bij de eerste klanken de zaal loos gaat. Marco Haas (zijn echte naam) klimt op de tafel waar zijn iBook op staat, springt, schreeuwt en punkt zich door de set heen. Als het bijna over is treitert hij het publiek met Goldfrapps Train. Het publiek wil natuurlijk meer en onder de handen van Raumschmiere verandert zelfs het laatste raggaplaatje in een agressieve anarchopunkbende. De winnaar van de avond. Toxic Chicken komt uit Nederland en maakt een soort happy hardcore electro. Ze hebben net een platendeal met Lowlands getekend. Aan de laptop hangt een rubber kip. Er danst een dame met een groot hoofd en een jongen zit geblinddoekt, vastgebonden op een stoel. Het is groen en heeft vanavond nachtdienst? Juist! Dr.Lektroluv. De doktor draait volgens zijn vaste recept electro maar hij komt moeizaam op gang. Het klinkt bij vlagen zelfs rommelig, maar het donderdagavonduitgaanspubliek in Paradiso lijkt daar niet om te malen. De mensen hebben een topavond. En dan moet Kid Goesting nog komen om met een dikke sigaar de avond uit te blazen.