Elke week vragen we alle presentatoren en redacteuren van 3VOOR12 welke drie cd’s, tracks of mp3’s de afgelopen week het meest door de huiskamer schalde. Natuurlijk mag ook een onvergetelijk optreden genomineerd worden. Als de keus maar goed wordt toegelicht. Op vrijdag publiceren we de gehele lijst en destilleren er, op basis van de meest enthousiasmerende teksten, ook nog eens een top 10 uit. Een kijkje in de iPods, cd - spelers, harde schijven en minidiskspelers van 3VOOR12. Komende week geen Disque Pop de la Semaine, Single van de Week of Megahit in verband met de 90's Request Week. 3VOOR12 Top 10: 1. Jane's Addiction - Live in Paradiso (4 oktober) Kippenvel momenten in een volgepakt Paradiso. En als het allemaal klopt, op zo'n klamme avond zaterdagavond als deze, is de Amsterdamse poptempel echt de muziekhemel op aarde. Tot aan het zesde balkon staan devote fans - voor de helft Amerikanen - die alles woord voor woord meezingen. Daar heb ik vaak een hekel aan, maar nu even niet. Sterker nog, ik zing mee! Klassieke LA scene rockshow met zanger Perry Farrell (ook al heeft zijn stem veel aan kracht ingeboet) en de onnavolgbare gitarist Dave Navarro als constante blikvangers. Jane Says, Three Days, Stop! Waarom? Just Because. (Sander Kerkhof) 2. Sandy Dillon - Feel The Way I Do Vorige week al bij Jaap Boots maar ik zag haar in Assen op Take Root. En dacht, toen deze dodelijk magere anorexia-dame het podium betrad: daar ga ik dus niet drie kwartier naar kijken. Teveel pijn aan ogen en ziel. En toen ging ze spelen en zingen en was ik heklemaal verkocht. En toen vertelde ze over haar writers block van een jaar lang, na de dood van haar vriend Steve Bywater. En dat ze voor het eerst weer achter de piano kroop en dat dit er toen uitkwam. En toen richtten al mijn lichaamshaartjes zich op. Hartverscheurend. (Chris Kijne) 3. I Am Kloot - From Your Favourite Sky Neem een zakdoek ter hande bij het beluisteren van deze prachtsong. Het tweede nummer op I Am Kloot's nieuwste CD grijpt je bij de strot en laat je ontroerd achter met de vraag 'What is love to a man?'. (Kevin Moens) 4. League Of XO Gentlemen - Smiling at the Claptrap Circuses Rudeboy, vergeef mij. Ik had je niet in staat geacht om anno 2003 nog een waanzinnig album te maken. Na twee weken toch eens die XO-cd opgezet. Lieve hemel wat een wereldplaat. Een diepe buiging mijnerzijds lijkt me wel gepast en natuurlijk m'n complimenten aan je medebandleden. (Job de Wit) 5. The Stills - Logic Will Break Your Heart Canadese Interpol-vriendjes maken een geweldig album waarop het lijkt alsof ze uit Engeland komen. Denk Smiths. Denk Cure. Maar dan een beetje uplifting. Zo’n overheerlijk album dat ze met trots de Union Jack op hun achterwerk mogen tatoeëren. (Norbert Pek) 6. Robert Wyatt - Cuckooland Zuiver geteld het tiende album van een van de meest integere muzikanten van de afgelopen veertig (!) jaar. Drumde in de jaren zestig bij The Soft Machine en Matching Mole, viel in dronkenschap uit een raam, en ging daarna solo vanuit zijn rolstoel. Soms tegen de jazz een impro aanleundende liederen, maar wel degelijk popmuziek. Met een van de mooiste stemmen in de rock 'n' roll. Zegt John Peel en wie ben ik dan om dat ook te vinden. (Gerard Walhof) 7. Laibach (live in 013, 9 oktober) Ik moest nooit iets hebben van Rammstein of industriële muziek. Des te groter was de verrassing in Tilburg. Wat een brute show zetten deze Slovenen neer. Deze week met superstip op één: Laibach. (Herman Roggeveen) 8. Spineshank (live op Roadrage, 6 oktober, 013) Compromisloos (Chris Herrebrugh) 9. Oddatee (live in OCCii, 2 oktober) ADHD-rapper uit de Bronx uit de school van Dalek: hij is net zo boos op commerciële rappers als z'n maatje uit New Jersey. In een half uurtje bewijst hij dat ie alle reden heeft om een hekel te hebben aan 50 Cent en z'n vriendjes. Oddatee is gewoon veel beter. (Robert Lagendijk) 10. Outkast - Speakerboxxx / The Love Below Doet zeker niet onder van vorig werk. Al had ook ik graag gezien dat ze er wellicht één héle goede van gemaakt hadden. Ieder een eigen plaat is wel erg veel van het goede. Maar twee volwaardige albums voor de prijs van één. Zeur nou nog maar eens over de (te) hoge CD-prijzen. (Niels Post) De Lijstjes: Robert Lagendijk draait: Oddatee (live in OCCii, 2 oktober) ADHD-rapper uit de Bronx uit de school van Dalek: hij is net zo boos op commerciële rappers als z'n maatjes uit New Jersey. In een half uurtje bewijst hij dat ie alle reden heeft om een hekel te hebben aan 50 Cent en z'n vriendjes. Oddatee is gewoon veel beter. Echo And The Bunnymen - Silver (cd: Ocean Rain) Een eigenaardig plaatje uit het midden van de jaren tachtig. Mooie balans tussen een puik new wave bandje en een orkest. Heel melancholisch, maar dat mag. De winter staat immers alweer voor de deur. Old Dirty Bastard - Dirt McGirt (cd: The Neptunes Present Clones) Het ondeugendste jongetje van de klas flikt het hem weer. ODB is op de Clones cd met gemak de beste van al het schorriemorrie. En dat terwijl hij net twee jaar in de bak heeft gezeten. Petje af! Sander Kerkhof draait: Jane's Addiction - Live in Paradiso (4 oktober) Kippenvel momenten in een volgepakt Paradiso. En als het allemaal klopt, op zo'n klamme avond zaterdagavond als deze, is de Amsterdamse poptempel echt de muziekhemel op aarde. Tot aan het zesde balkon staan devote fans - voor de helft Amerikanen - die alles woord voor woord meezingen. Daar heb ik vaak een hekel aan, maar nu even niet. Sterker nog, ik zing mee! Klassieke LA scene rockshow met zanger Perry Farrell (ook al heeft zijn stem veel aan kracht ingeboet) en de onnavolgbare gitarist Dave Navarro als constante blikvangers. Jane Says, Three Days, Stop! Waarom? Just Because. The Darkness - I Believe In A Thing Called Love (Warner) Het tien eurocent muntstuk valt. Geweldige over de TOP single met hilarische Spinal Tap video. En die Stem! In november weer in Nederland en dan op London Calling. They have permission to land. En mag dit tegen die tijd op 1 staan in de Nederlandse hitlijsten? Rock opera fans verenigt u! En haal die leggings vast uit de verkleeddoos. Death Cab For Cutie - Transatlanticism (Barsuk/Munich) Het is ook de week van de gevoelige, treurige en lang uitgesponnen ballades. Zal wel aan het regenachtige weer liggen. Audiotransparent pakte me heel eventjes met mooie traagheid in Club3VOOR12 en Death Cab For Cutie is ook zwaar op het handje. Op het lijf geschreven teksten, sfeervolle begeleiding en de sympathieke stem van Ben Gillard, die eerder het album van The Postal Service vol zong. Job de Wit draait: League Of XO Gentlemen - Smiling at the Claptrap Circuses (Idol/Sony Music) Rudeboy, vergeef mij. Ik had je niet in staat geacht om anno 2003 nog een waanzinnig album te maken. Na twee weken toch eens die XO-cd opgezet. Lieve hemel wat een wereldplaat. Een diepe buiging mijnerzijds lijkt me wel gepast en natuurlijk m'n complimenten aan je medebandleden. Kylie Minogue - Slow (Parlophone/release 3 november) Ook een aangename verrassing, wat heet, dit is niets minder dan een superieure electroplaat. Hier hoeft geen Detroit-purist zich voor te schamen. De beste single van een volbloedpopster sinds Madonna's Music. R.E.M. - Bad Day (Warner Bros./release 13 oktober) De herkenningsmelodie van mijn week: overwerkt, oververmoeid, ruzie met mijn vrouw (inmiddels bijgelegd), een lekke band tijdens een hagelbui, nog een lekke band na afloop van Club3VOOR12 (ik kan u inmiddels vertellen dat ik op 57 minuten loopafstand van de studio woon), donderdagavond 23.20 uur: R.E.M.-cd vergeten mee te nemen naar de studio (ik kan u vertellen dat ik in een half uur op en neer kan fietsen, als het moet). De week is inmiddels bijna voorbij, vandaag is mijn eerste vrije dag in twee weken, and I count my blessings. Niels Post draait: Outkast - Speakerboxxx / The Love Below (Arista/BMG) Doet zeker niet onder van vorig werk. Al had ook ik graag gezien dat ze er wellicht één héle goede van gemaakt hadden. Ieder een eigen plaat is wel erg veel van het goede. Maar twee volwaardige albums voor de prijs van één. Zeur nou nog maar eens over de (te) hoge CD-prijzen. V/A - Post Punk Vol. 1 (Rough Trade Shops) Een prachtige, unieke verzameling oude EN nieuwe 'post-punk' songs. Mooie hoes en amusant boekje met uitleg waarom elk nummer het tot deze verzamelaar geschopt heeft. Het totaal is onmisbaar. Net als die eerder uitgebrachte verzamelaars in andere genres samengesteld door de medwerkers van de Londense Rough Trade winkels. Tijdloze documenten. Rough Trade Shops dreigt hiermee zichzelf op gelijke hoogte te schakelen met het in andere muziekstijlen opererende Souljazz. Detroit Special - Mojo October 2003 Prachtig diepgravend portret van het opeens zo hippe Detroit. Bijna veertig pagina's lang alles over the motor city, dat wil zeggen meer dan alleen The White Stripes en Iggy Pop. Grand Funk Railroad, Motown DJ Assault en The Gories komen uitgebreid aanbod. Kan zo de boekenkast in. Herman Roggeveen draait: Laibach (live in 013, 9 oktober) Ik moest nooit iets hebben van Rammstein of industriële muziek. Des te groter was de verrassing in Tilburg. Wat een brute show zetten deze Slovenen neer. Deze week met superstip op één: Laibach. Audiotransparant (live in Club3VOOR12, 8 oktober) Mooie stemmige muziek voor het slapen gaan. Of gewoon op een druilerige herfstavond. Misschien niet zo mooi sprookjeachtig als Sigur Ros, maar live wel heel erg spannend. Kippenvel. Unkle - Never, Never Land (Universal) Al een tijdje op de luisterpaal, maar ik ontdekte 'm deze week pas. De plaat is een trip door die bijzondere wereld die Unkle heeft gecreëerd. Of het nu een zonnig vakantieoord of meer een survivaltocht door de Ardennen is, ben ik nog niet uit. Dat is niet erg, ik laat me gewoon meevoeren. Gerard Walhof draait: Robert Wyatt - Cuckooland (Hannibal) Zuiver geteld het tiende album van een van de meest integere muzikanten van de afgelopen veertig (!) jaar. Drumde in de jaren zestig bij The Soft Machine en Matching Mole, viel in dronkenschap uit een raam, en ging daarna solo vanuit zijn rolstoel. Soms tegen de jazz een impro aanleundende liederen maar wel degelijk popmuziek. Met een van de mooiste stemmen in de rock 'n' roll. Zegt John Peel en wie ben ik dan om dat ook te vinden. So - Zonder titel (Thrill Jockey) Debuutalbum van Markus Poppp van Oval en de Japanse (?) zangeres Eriko Toyoda. Elektro-akoestische herfstminiaturen die regelmatig alle kanten op dreigen te ontsporen maar uiteindelijk de toon van melancholie goed vasthouden. Twerk - Living vicariously through burnt bread (Mille Plateaux) Vierde album van het alias van de Engelsman Shawn Hatfield. Invloedrijk als onder andere software-ontwikkelaar voor de muziek van Akufen, Sutekh en Deadbeat. Op clicks, cust en glitch gebaseerde ritmes vol details en warme langgerekte melodielijnen. Rico Jansen draait: Exhumed - Anatomy Is Destiny (Relapse) Vroeger chaotische grindcore, tegenwoordig uitstekende strakke deathmetal. Met als opvallend punt de gitaarsolo's. Pain Station - Tourist (Track van Disjointed, Cop International) Pain Station bestaat uit Scott Sturgis, beter bekend als Converter. Pain Station is meer elektronisch en minder agressief dan Converter. Oomph - Plastik (Virgin) Oomph begon als een soort Rammstein look-a-like maar deze CD is heeft veel meer rockinvloeden dan hun andere werk. Norbert Pek draait: The Stills - Logic Will Break Your Heart (Vice, 21 oktober) Canadese Interpol-vriendjes maken een geweldig album waarop het lijkt alsof ze uit Engeland komen. Denk Smiths. Denk Cure. Maar dan een beetje uplifting. Zo’n overheerlijk album dat ze met trots de Union Jack op hun achterwerk mogen tatoeëren. Ben Folds - Sunny 16 EP (ABP) Meneer Folds is mijn held. Omdat hij maar niet kan ophouden met het schrijven van briljante pianoliedjes. Nu weer 5 op deze EP die je via internet moet bestellen (attackedbyplastic.com). Met de nadruk op MOET. Want die koortjes in Rockstar MOET je gehoord hebben. The Twilight Singers - Blackberry belle (One little Indian) En in het rijtje helden komt ook Greg Dulli voorbij, die we natuurlijk allemaal kennen van The Afghan Whigs. De niewe Twilight Singers is héél Afghan Whigs en Dulli zingt lekker vals. Hier wordt de mensch erg gelukkig van. Kevin Moens draait: Pixies - Alec Eiffel (Trompe Le Monde, 1991, 4AD) Terug naar begin jaren negentig was dit één van die songs die mijn muziekverslaving ten tijde van de puberteit stevig aanzwengelde. Nog steeds is met name het einde verslavend, steeds maar weer terugspoelen want die 2:49" zijn veel te snel voorbij. I Am Kloot - From Your Favourite Sky (van de CD ' I Am Kloot' / PIAS) Neem een zakdoek ter hande bij het beluisteren van deze prachtsong. Het tweede nummer op I Am Kloot's nieuwste CD grijpt je bij de strot en laat je ontroerd achter met de vraag 'What is love to a man?'. Beck - Sea Change (Universal) Eigenlijk heb ik deze plaat nooit de kans gegeven die ze verdient, maar alsnog heb ik Beck's laatste album nu in mijn armen gesloten. Worstel je door de traagheid en de tragiek van 'The Golden Age' en ontdek de prachtsongs die het album zeker herbergt. Dus volg mijn voorbeeld als jouw CD van 'Sea Change' op de plank stof staat te vangen! Chris Herrebrugh draait: Chimaira (live op Roadrage, 6 oktober, 013) I Hate Everyone! Spineshank (live op Roadrage, 6 oktober, 013) Compromisloos Ill Nino (live op Roadrage, 6 oktober, 013) Alles mag stuk! Chris Kijne draait: Sandy Dillon - Feel The Way I Do (Van de cd Nobody's Sweetheart, Labelman) Vorige week al bij Jaap Boots maar ik zag haar in Assen op Take Root. En dacht, toen deze dodelijk magere anorexia-dame het podium betrad: daar ga ik dus niet drie kwartier naar kijken. Teveel pijn aan ogen en ziel. En toen ging ze spelen en zingen en was ik heklemaal verkocht. Entoen vertelde ze over haar writer's block van een jaar lang, na de dood van haar virend Steve Bywater. En dat ze voor het eerst weer achter de piano kroop en dat dit er toen uitkwam. En toen richtten al mijn lichaamshaartjes zich op. Hartverscheurend. Tiny Tim & The Band - Memphis Tenessee (Van de cd Down In The Basement, Moonlight Recordings) Uit de allergehiemste archieven van Down From The Mountain. Toen Bob Dylan en de mannen van Thae Band eind jaren zestig in de kelder van Big Pink in Woodstock zaten - en daar hun 'Basement Tapes' opnamen, stond daar opees Tiny Tim voor de deur. Jeweetwel , van op je tenen tussen de tulpen. En dat klikte, getuige deze vooral curieuze Chuck Berry-cover. Renee Austin - Bitter Water (Van de cd Sweet Talk, Blind Pig) Even gewoon rechttoe rechtaan de blues. Maar hoe. Vergeet Bonny Raitt, vergeet Sue Foley, vergeet Marcia Ball, hier is Renee Austin. Al gelauwerd als beste artiest, beste vrouwelijke zangeres en voor de beste plaat bij de Minnesota Music Awards, en dat met je debuut. We kunnen alleen maar zeggen: Renee, van harte en wanneer gaan we het vieren. Maar dat slaat dan meer op de hoesfoto. Excuus: het gaat allemaal om de muziek, natuurlijk.