Was er dinsdagavond, tijdens de tweede editie van de Krawattenklup, een bom gevallen op OCCii aan de Amstelveenseweg, dan was er in één klap geen muzikant meer in Amsterdam. Reden: de gehele hoofdstedelijke muziekscene was uitgelopen, want iedereen draagt de avonden die bassist Bas Jacobs (Seedling, Pfaff) rond de presentatie van zijn That Dam Magazine organiseert, een warm hart toe. Naast vier hoofdstedelijke bands traden er drie Amerikaanse acts op. En dan waren er ook nog dj’s, film, kunst en poëzie. En dat voor zeven euro. “Oude tijden herleven. Geweldige avond”, zegt iemand bij de bar, en loopt vervolgens met een biertje naar buiten. Want binnen is het heet. Zo heet dat er soms wel vijftig mensen uit het publiek buiten op de stoep van de Amstelveenseweg staan te borrelen. Zelfs aan het begin van de avond als de vier lokale grootheden Sal, OIL, Voicst en Ninginkata elkaar in rap tempo opvolgen (Voicst houdt het zelfs bij één nummer) kiest een flink deel van het publiek voor keuvelen bij de ingang. Maar dat maakt niemand iets uit: ‘als het maar gezellig is’ lijkt het motto. Dan gaat een raam op de eerste verdieping open. Iemand schreeuwt met een megafoon over de Amstelveenseweg dat ‘de dichter Jaap Boots bijna gaat beginnen’. Het raam gaat weer dicht en in de gevulde bovenzaal luisteren veertig mensen aandachtig naar Boots. De mensen die buiten blijven staan kunnen het applaus horen. Na vier keer applaus is het voorbij en begint beneden weer muziek: Enon, een Amerikaans lawaaierige gitaar en drumduo. Sommigen gaan naar binnen, kijken een paar nummers en halen een biertje om vervolgens weer buiten bij te praten. En als Enon de spulletjes na afloop nog opruimt, is het volgende programma-onderdeel alweer bezig. “Cocktails in de bovenzaal!”, schalt de megafoon. The Cherry Valence beukt met twee drummers in een half uurtje het publiek weer klaarwakker met hun 70s rock en vervolgens doet Dälak hetzelfde met hun psychedelische hiphop beats. Met een oorverdovende kakofonie komt er nog geen eind aan de avond. Een dj neemt het podium over en het publiek babbelt buiten verder. “Volgende keer weer he?”. Ja volgende keer weer! (En dan vergeten we natuurlijk niet om dat verdomde tijdschrift te kopen)