Van Incense en Suimasen had ik alleen van de laatste band ooit een nummer gehoord. Dit was het mooie 'Brother' van de debuut-CD van Suimasen. Repeterend, donker en sfeervol, met hier en daar even loosgaan. En daar hou ik wel van. Van Incense was mij iets meer liedje beloofd, maar ook meer uitbarsting. Ook niet verkeerd. Incense mocht beginnen. Lange repeterende intro's. Sfeervol zweverig en dan weer stuwend en opzwepend. Een onverwachte break, en daar gingen ze. En dan die uitbarstingen! Als aan de grond genageld bleef ik een aantal malen achter, vooral bij 'more days TC' van hun CD 'Approx 45 minutes'. Maar deze uitbarstingen waren, naast de soms wat te vaak herhaalde breaks, ook meteen het zwakke punt van Incense. Zanger Selwyn Slop zingt ook niet altijd even zuiver, maar dat paste wat mij betreft wel weer bij de vaak desolate en wanhopige sfeer van de muziek. Maar die uitbarstingen. Wat waren er veel. En wat gingen ze lang door! In combinatie met het volume en de lange speelduur -meer dan een uur- had ik het op een gegeven moment echt wel gehad. Jammer, want op die manier veranderde een hartstochtelijk 'Fuck Yeah' in een 'Kan het nu alsjeblieft ophouden!' Bij Suimasen had ik van beide emoties geen last, maar dat lag meer aan de omstandigheden dan aan de band zelf. Want die maakt fantastisch mooie muziek. Kabbelende landschapjes met eenzame (samen) zang. Flarden van bijna-liedjes. En soms, heel soms, springt ook Suimasen even uit de band. Maar bij hen is het meer een ingetogen stemverheffing. Van een uitbarsting kun je bij Suimasen namelijk niet echt spreken. Het probleem was alleen dat ik heel graag even wilde zitten. Dat kan wel in Vera, maar alleen achter in de zaal. En dan staan er plotseling een hele hoop kakelende mensen tussen jou en het podium! Jammer, maar gelukkig kon ik thuis verder dromen met de vers aangeschafte CD's. Suimasen is trouwens vanavond (24-10) even na tienen te zien en te beluisteren in Club Lek..