VOLDEN GRONVOLD DUO (20.00 UUR - BAT CAVE 013)

CONCERT
Het Volden Gronvold Duo opent in een vrij lege Bat Cave de Norwegian Invasion. Het podium van het kleinste zaaltje van 013 kan deze week beschouwd worden als Noors grondgebied met een hoop artiesten die zijn uitgezonden door club Bla in Oslo.

MUZIEK
Of is het geluidskunst? Nou ja, we moeten er maar niet te moeilijk over doen op dit festival, waar gebruikelijke definities en labels weinig tot geen waarde hebben. Volden en Gronvold zitten tegenover elkaar aan een tafeltje en verkennen uiterst geconcentreerd de mogelijkheden van hun akoestische gitaar. De middelen die ze daarvoor gebruiken variëren van strijk- en drumstokken tot gewone gebruiksvoorwerpen. Staalwol blijkt bijzonder geschikt om een lage resonantie mee te creëren, handdoekklemmetjes zorgen voor trillingen en als een van de heren een stukje tape tergend langzaam loswurmt ontstaat een lichtelijk beklemmend gevoel.

PLUS
Dus, wat vinden we van deze ‘akoestische soundscapes’? Origineel, uiteraard. En over het geheel genomen lekker kalmerend. "Goed voor als je in bad zit", merkt iemand na afloop op.

MIN
Die man slaat de spijker op zijn kop. Goed voor in bad, misschien ook wel voor in het bos, of in een geheel donkere ruimte met zitzakken, maar een podium is eigenlijk geen geschikte plaats voor deze therapeutische klanken. Het publiek staat waar het zou moeten zitten; dansbaar is het uiteraard niet en visueel is er ook al niets te beleven. De heren zitten stil, kijken voor zich uit, gaan op in hun muzikale bouwwerk.

CONCLUSIE
Origineel en rustgevend, maar wel erg statisch gebracht. Goed voor in bad, niet zo geschikt voor de Batcave.

CIJFER
6,5 (FV)

 

SUN RA ARKESTRA (20.30 UUR - PARADOX)

CONCERT
Sun Ra Arkestra is de hele week “Arkestra In Residence” op ZXZW, met elke dag (uitgezonderd de vrijdag) weer andere sets. Maandag speelden ze hun eerste twee sets in Paradox.

MUZIEK
Na wat inleidend tromgeroffel start het veelkoppige gezelschap met stevig freejazz gekwetter, om vervolgens op een soort New Orleans brassband groove over te gaan. Daarmee demonstreert het orkest meteen zijn ongekende reikwijdte: er is eigenlijk welhaast geen jazzstijl te bedenken die dit orkest niet beheerst. Men springt moeiteloos van swing naar bop en van beroemde jazz standards naar obscure avant-garde composities. Vanavond ligt de nadruk echter op de begindagen van de jazz met stukken van onder anderen oer-jazzcomponist Jelly Roll Morton, big band pionier Fletcher Henderson en (hoe kan het ook anders) de grote Duke Ellington. Pas wanneer bandleider Marshall Allen aan het einde van de tweede set een eigenaardig elektronisch blaasinstrument ter hand neemt krijgen we ook de kosmische kant van Sun Ra’s klankwereld voorgeschoteld.

PLUS
De ongelofelijke veelzijdigheid van het orkest. De schitterende glitterkostuums van de bandleden. En bovenal de geweldige bandleider Marshall Allen, die ondanks zijn vierentachtig (!) levensjaren nog steeds alle mogelijke klanken (van lyrische tonen tot extatisch gekrijs) uit zijn altsaxofoon weet te toveren. En dat alweer vijftig jaar voor het Sun Ra Arkestra. Mooi om te zien hoe hij als een soort Red Wizard van de Kosmic Kreation Klan het Arkestra dirigeert. Ook leuk dat de blazers van de band aan het eind van het concert in optocht door de zaal gaan als een straatorkestje uit New Orleans. Zo is het immers ooit allemaal begonnen.

MIN
Niet veel noemenswaardigs. Maar er zijn natuurlijk altijd wel kleine zeurpuntjes. Zo is het vanwege de grootte van het orkest en de vele blazers daarin (verscheidene alt-, tenor- en baritonsaxofonisten en trompettisten) niet altijd even makkelijk op drukke momenten alle instrumenten te horen. De bas en met name de gitaar hebben hier soms onder te lijden. (Eén der trompettisten is tijdens de tweede set ook zichtbaar ontevreden over zijn hoorbaarheid.) En één van de tenorsaxofonisten valt een keer te vroeg in tijdens een nummer. En de pianist raakt tussen de sets zijn glitterpetje kwijt, waardoor hij de tweede set blootshoofds moet spelen (schande!). Tot slot is het natuurlijk jammer dat de grote Sun Ra er zelf niet meer bij kan zijn (maar we worden nu eenmaal niet allemaal honderd jaar).

CONCLUSIE
Dit legendarische orkest moet je gewoon een keer meepikken tijdens het festival. Gelegenheid genoeg. De komende dagen zullen in het teken staan van Sun Ra favorieten, standards en werken van Marshall Allen. Komt dat zien!

CIJFER
9, eigenlijk een beetje belachelijk om een orkest van deze statuur van een cijfer te voorzien (11+ is trouwens misschien een toepasselijker waardering). (WdW)

 

WHITE TIGER PREPADE (21.00 UUR - BAT CAVE 013)

CONCERT
De zaal is goed vol als White Tiger Prepade de bühne opklautert. Ook alweer een duo, een gitarist en een drummer deze keer.

MUZIEK
Wat op het eerste gehoor lijkt op een verschrikkelijke kakafonie – de drummer hakt er gelijk als een beest op los, de gitarist tergt zijn gitaar – blijkt bij nader inzien nog best ritmisch. Gestructureerde chaos, die heen en weer zwabbert tussen freejazz en metal. De structuur is jazzachtig, maar de felheid van de muziek maakt het tegelijkertijd snoeiharde metal.

PLUS
"To give the spectator peace in mind and body" is het doel van deze exercitie, aldus de omschrijving. Leuk bedacht, want de muziek klinkt eerder als uiting van agressie en paranoia. Misschien bedoelen ze dat de rust pas kan ontstaan als de agressie eruit is. Het doet een filosofie vermoeden. In ieder geval is het technisch bewonderenswaardig. Intelligente muziek voor intelligente luisteraars.

MIN
De White Tiger Prepade is wel erg ontoegankelijk en stelt de aandachtsspanne van het publiek op de proef. Rustpunten vinden ze schijnbaar niet nodig, net als contact met het publiek. Ook een nadeel is dat je er niets fysieks mee kunt: voor een beetje headbangen gaat het veel te snel en dansen kun je al helemaal vergeten.

CONCLUSIE
Een intelligente, maar erg moeilijk in het gehoor liggende band. Om nog maar een opmerking van een bezoekster over te nemen (want het publiek weet het altijd het best): "Je kunt er wel goed slagroom op kloppen."

CIJFER

6 (FV)

 

SHINING (22.00 UUR - BAT CAVE 013)

CONCERT
Veelbelovende voortekenen voordat de band Shining begint te spelen: het podium ligt vol instrumenten waaronder een sax en een elektrisch fluit/klarinetachtig geval en de dj is overgeschakeld op Charlie Parker.

MUZIEK
Shining vermengt ook jazz met metal, maar hier klinkt de jazz nog echt naar jazz en gaan de twee stijlen zo goed samen dat het lijkt alsof ze er beide voor uitgevonden zijn. De frontman is de motor achter het geheel: hij speelt bijzonder krachtige saxofoonsolo’s en neemt net zo gemakkelijk de gitaar en zijn fluit ter hand. Apart instrument, die fluit, want met de juiste instelling blijkt ‘ie te klinken als een elektrische gitaar. Om even later weer als een klarinet te functioneren.

PLUS
De eclectische stijl van Shining is zeldzaam goed samengesteld. De verleiding is groot om een A meets B vergelijking te maken, maar daarvoor is de variatie simpelweg te groot. Er zit wat doommetal in, een hoop freejazz, een beetje bebop, zelfs stonerrock passeert de revue. En dat zonder dat het op enig moment een allegaartje wordt.

MIN
Vraag ik me de hele tijd af hoe je die fluit noemt, blijkt het ding niet eens een naam te hebben. Als ik de bespeler na afloop vraag hoe zijn instrument heet, mompelt hij alleen een typenummer. Lekker dan. Verdere minpunten? Geen noemenswaardige.

CONCLUSIE
Een ronduit indrukwekkend optreden van een stel muzikale genieën.

CIJFER
8,5 (FV)

 

MUNCH MUNCH (23.00 UUR - CUL DE SAC)

CONCERT
Munch Mucnh sluit eerste muziekdag ZXZW 2008 af in Cul de Sac. MUZIEK Synthesizers, drums, een xylofoon en een heel scala aan sambaballen en ritme instrumenten. Echt definieerbaar is het Britse Munch Mucnh niet. De zang doet af en toe denken aan die van Klaxons-zanger Jamie Reynolds, sowieso lijkt Munch Munch hier en daar op een rauwe versie van de muziek van hun landgenoten. Hectische synthesizer britpop met een psychedelisch randje.

PLUS
De muziek van Munch Munch is behoorlijk constructief voor zulke hectische muziek. Hoewel je van climax naar climax en van riff naar riff rolt, weet de muziek zich tot een geheel te vormen. Op de MySpace klinkt Munch Munch wat rommelig, maar live laten ze horen dat hun muziek echt wel muzikaal onderbouwd is.

MIN
De hectiek is enerzijds de kracht van Munch Munch, maar de keerzijde daarvan is dat een nummer soms alleen maar hectiek is en verder weinig inhoud krijgt. Een vast vormschema is ook niet echt herkenbaar, echte meezingers zijn er dus niet. Door de weinige herkenbaarheid in de nummers en de hectische uptempo ritmes daaromheen, wordt Munch Munch af en toe wat saai. Hoewel de muziek zich leent voor een Fratellis-instelling (denk aan een sociale, komische aangelegenheid mét muziek) nemen de heren van Munch Munch zichzelf behoorlijk serieus. Niets mis mee, maar de muziek doet anders vermoeden.

CONCLUSIE
Munch Munch heeft zeker potentie, deze jongens hebben een bonk muzikale creativiteit en het lef om nieuwe dingen te proberen. Hoewel de muziek nu soms nog een eenheidsworst is, lijkt het erop dat Munch Munch hierin gaat groeien en we zeker nog van hen zullen horen.

CIJFER
7 (LR)

 

Klik op de links in de rechterbalk om te luisteren naar de optredens van Volden Grønvold Duo, White Tiger Prepade en Shining op ZXZW 2008!