En dat was dag twee van Eurosonic! De gehele avond struinde de redactie door Groningen en stuitte op Europese hyperpop, sad-boy-muziek, fluisterliedjes, retraite-house en darkfolk. We wikten en wogen en zetten onze favoriete optredens onder elkaar: dit is de top 8 van de donderdag, aangevuld met een impressie van shows die de top niet haalden.

Eurosonic Noorderslag is het jaarlijkse showcasefestival in Groningen, waar de muziekindustrie vanuit heel Europa zich verzamelt om nieuw talent te spotten én vast te leggen. Speelt een band zich in de kijker? Dan is de kans groot dat-ie in de zomer op alle festivals staat. 

Eurosonic vindt van 17 t/m 19 januari januari plaats in de hele binnenstad van Groningen, met bands en artiesten uit heel Europa. Op Noorderslag – zaterdag 20 januari in de Oosterpoort – spelen alleen Nederlandse acts. 

3voor12 doet uitgebreid verslag van het festival met recensies en een uitzending op 3FM (vrijdag van 22.00-01.00, luister mee). Afgelopen maand namen we fraaie sessies op met een aantal Nederlandse artiesten waarvan de meesten ook in Groningen optreden, kijk hier en hier. Op donderdag 18 januari interviewt 3FM-podcast De Machine de driekoppige directie van concertorganisator Mojo. De opname is diezelfde dag terug te luisteren op NPO Luister. Op zaterdag 20 januari vanaf 22.00 uur presenteren 3FM-dj’s Vera Siemons en Justin Verkijk Eurosonic Noorderslag 2024 op televisie, live vanuit de Oosterpoort. Een muzikale uitzending van negentig minuten gevuld met interviews, reportages en optredens van jonge bands en artiesten.

Hatsa, Lambrini Girls heeft de zaal binnen één liedje op de knieën. Nee, dit is geen slap effectbejag: dit is de meest inhoudelijke sitdown die ESNS ooit heeft gezien. Dus kijkt frontvrouw Phoebe Lunny, sloopkogel extraordinaire in onderbroekje en gescheurde panty, de mensen om haar heen, een voor een, recht in het gezicht. Diep in de ogen, om haar boodschap nog wat meer te laten landen. Het is nogal wat: de opkomst van extreemrechts. Lad culture. Creeps die je nafluiten op straat. TERFS. Grote Onderwerpen dus, die het trio uit Brighton aansnijdt in hun puntige drie-akkoorden-punkliedjes met bas, drums en gitaar, gebracht met zoveel overtuiging dat alle grijze mannen binnen de kortste keren Lunny’s leuzen meeschreeuwen. ‘SHUT YOUR FUCKING MOUTH, STUPID FUCKING TERFS!’

Voor fans van: de ontploffing van het patriarchaat

Waar willen we dit zien: afgelopen zomer sloopten ze Best Kept Secret al, maar zo'n Down The Rabbit Hole pakken ze ook wel in (naast festivals als Misty Fields en Loose Ends?)

Het nummer: 'Boys in the Band'

‘Waar is mijn emmer Vaseline?!’ mompelt Joe Love voor ‘King of the Slugs’, een manische LSD-klezmer-post-punk-song(?!) met een nogal absurde tekst over een man die zichzelf insmeert met Vaseline en zo de nacht in glibbert. Het is een goed voorbeeld van het eigenaardige brouwsel dat de Britse band Fat Dog brouwt: een soort electropunk met het pompende van De Staat, een boel klezmer-hoempa en saxofoon-erupties. Dat klinkt stom op papier, maar dat is het niet. Er is ook een hoop gekkigheid op het podium. Een drummer met een hondenmasker. Een padvinder die suggestief met z’n bekken zwaait. Een tovenaar in gewaad die een spreuk uitspreekt over de VERA. Wat een fantastische flauwekul, en weer eens wat anders dan de serieuze gitaarbands die de afgelopen jaren doorstroomden vanuit The Windmill, het megahotte Londense gitaarpodium waar ook de hype rondom Fat Dog ontstond.

Voor fans van: Villa Achterwerk en lompe dance-punk (en ook echt allebei)

Waar willen we dit zien: de band staat in april op Motel Mozaique, maar ook Best Kept Secret en Down The Rabbit Hole zouden voor deze vrolijke chaos vallen

Het nummer: 'King Of The Slugs'

‘Sorry, er zit een liedje in mijn hoofd dat er eerst uit moet.’ Zo, een grapje is een goed begin, maar als je dan een blokje a capella doet van Akon's ‘Smack That’ moet je wel van goeden huize komen. Dat is zeker het geval bij Elmiene, een soulzanger met een imposante stem die de BBC-hype aan zijn gewaad heeft kleven. De music director van Louis Vuitton verwerkte een van zijn ongereleaste tracks in de laatste modeshow van Virgil Abloh. Elmiene bouwt een repertoire met Sampha en Lil Silva: intieme, wat rechtlijnige soul in de hoek van John Legend en Michael Kiwanuka, vandaag gebracht in ingetogen bezetting. Het is vooral zijn stem die alle shine pakt, van de kleine adlibs tot kopstemkreetjes en grootse uithalen. En zijn grapjes, want hoor je dat? Hoe goed hij Prince kan nadoen? Of deze John Legend-imitatie? Machtsvertoon ja, want je hoort ook meteen hoe breed de spanwijdte van zijn stem is. 

Voor fans van: John Legend, Michael Kiwanuka en North Sea Jazz

Waar willen we dit zien: North Sea Jazz natuurlijk, alhoewel het ons niet zou verbazen als Elmiene dit jaar nog Paradiso uitverkoopt

Het nummer: 'Someday'

Vorig jaar op ESNS kwamen haar fluisterliedjes nog net niet tot wasdom, liep de tent vroegtijdig leeg en hoopten wij op een band om de arrangementen wat in te kleuren. Dit jaar bewijst de IJslandse Árný Margrét ons ongelijk. Met een MME-nominatie op zak krijgt ze nu een van de grootste zalen van het festival met gemak stil. We staan veertig minuten lang met ingehouden adem te kijken naar iemand die slechts een handvol akkoorden speelt en eroverheen fluistert. Een cynicus zou zeggen dat het wel erg veel van hetzelfde is. Wanneer ze zelf dankzij hetzelfde openingsakkoord het verkeerde nummer inzet moeten we die cynicus een klein beetje gelijk geven, maar liever dromen we hier vanavond gewoon heerlijk bij weg.

Voor fans van: folky huiskamerconcerten, fluistervocals en zalvende stiltes

Waar hopen we dit te zien: in een kerk waar ieder woord aankomt of op de zondagochtend op een buitenfestival om de kater weg te sussen.

Luister: 'They Only Talk About the Weather'

Neem de verdrietigste tracks van Troye Sivan en Omar Apollo, voeg daar een likje James Blake aan toe en doe er wat moddervette synths bij, en wat krijg je? Juist, pablopablo. De Madrileense singer-songwriter/producer maakt Spaanstalige sad-boy-muziek over groeipijnen en liefdesverdriet, die live nog veel mooier klinkt dan op plaat. De emotie is voelbaar, de wonden die hij bezingt lijken nog vers te zijn, en juist daarom komen die liedjes binnen als een mokerslag - ook al begrijpen de meeste mensen in Simplon niets van zijn teksten. Aan de groep die geen woord Spaans spreekt, vraagt-ie grappend: ‘Willen jullie me geloven dat de teksten écht goed zijn?’ Oh, dat willen we maar al te graag! 

Voor fans van: sad-boy-muziek met moddervette synths

Waar hopen we dit te zien: eerst een ontdekfestival als Motel Mozaïque, daarna richting de Best Kept Secrets van deze wereld. 

Luister: 'Otra Vida'

Hij ziet eruit als de stoerste gast van het schoolplein wanneer hij het podium opkomt, die Ralphie Choo. Shiny grill in z’n smoel, een dikke jas met een bontkraag ter grootte van zo’n teddybeer die je op de kermis wint. Maar de Spaanse zanger en producer blijkt best introvert te zijn. Verlegen, zelfs. Een gigantisch contrast met zijn outfit en die sicke tunes. Ralphie Choo maakt altpoptracks met een likje flamenco, een flinke scheut reggaeton, een snufje hiphop en soms zelfs een dwarsfluit. Live komt het nog niet altijd even goed uit de verf: hij playbackt nog iets te veel (en is daar niet heel goed in), en zijn verlegenheid zit hem een beetje in de weg. Maar man, man, man, wat zijn die tracks monsterlijk goed!

Voor fans van: een mix van ROSALÍA en BROCKHAMPTON

Waar hopen we dit te zien: in april staat hij op Motel Mozaïque, wat voelt als een logische volgende stap.

Luister: 'BULERÍAS DE UN CABALLO MALO' of 'MÁQUINA CULONA' (met Mura Masa)

Oh, wat kan je lekker wegzwijmelen bij waterbaby! De Zweedse singer-songwriter maakt dromerige slaapkamerpop die doet denken aan Clairo en SZA met een snufje Bon Iver. Supermooie liedjes zijn het, over de breuklijn tussen meisje en vrouw zijn, gezongen met een stem nog zoeter dan honing, en ondersteund door een prima band. Ze is nog een beetje ongemakkelijk en verlegen, maar met iets meer podiumervaring en een meer geïnteresseerd publiek dan het volk in de Stadsschouwburg moet het helemaal goedkomen met waterbaby. 

Voor fans van: de liefdesbaby van Clairo en SZA die veel naar Bon Iver geluisterd heeft

Waar hopen we dit te zien: de kleine zaal van De Melkweg, bijvoorbeeld. 

Luister: 'Wishing Well'

Allereerst: love de look. Zij een Balenciaga-petje, reusachtige zwarte zonnebril en een overhemd dat ook al drie maten te groot lijkt. Hij een PlayStation-pet met schattig kleurrijk hoofddoekje eromheen gebonden, en een oversized David Byrne-pak. Noem je dit dan Oost-Europa-core? Ook: love de muziek van dit Finse duo, ultieme Gen Z-pop ergens tussen Grimes en yeule, met The Cure-gitaarlijntjes en hyperpop in de zwaar vervormde vocalen. Stuk voor stuk oorwurmpjes van jewelste! Dat alle muziek uit twee iPads komt is op zich geen bezwaar, dat ze zó ver uit elkaar staan op dit best lage podium wel iets meer, en dat het geluid zo tergend zacht staat al helemaal. Snel terugkomen dan maar!

Voor fans van: hyperpop

Waar hopen we dit te zien: een Subbacultcha-show in OT301 of het Rotterdamse WORM natuurlijk!

Luister: 'I Cry While You Sleep'

Ook gezien

Psyché
Super groovy psychedelica die door het Italiaanse trio (met leden van Nu Genea en Parbleu!) wordt gespeeld alsof ze de boekhouding aan het doen zijn. Waar is de vreugde?

Kleine Crack & Slagter
Een intrigerend duo dat de donkere kant van Antwerpen oproept met horrorcore in moordtempo. Heeft wat meer variatie nodig en verdient een publiek dat op dezelfde drugs zit.

Vévaki
Eeuwenoude, Oud-Noorse mythen, verteld door perfect gestileerde wildemannen. Een darkfolk-culthoekje waar de gemiddelde Eurosonic-passant weinig aanknopingspunten bij zal vinden.

C’est Karma
Prima act in het grensverleggende pop-hoekje van Caroline Polachek en Christine and the Queens. Prima, maar ook nog niet meer dan dat.

Porcelain Id
Komt over als de bescheidenheid zelve, maar muzikaal durft de Rwandees-Belgische singer-songwriter hun ruimte in te nemen met driekoppige begeleidingsband en spannende, schurende arrangementen.

Ão
Bij vlagen zeer mooi, de new age-jams van dit Belgische kwartet met gevoel voor saudade, maar met die hang en four-to-the-floorbeats stapt Ão soms nét over de drempel van het mindfulness retraite.

Eddington Again
Precies mijn cup of tea, dit brouwsel van avontuurlijke dance, trippy r&b en hiphop. Kennelijk ben ik de enige, want de zaal loopt flink leeg. (TP)

Might Delete Later
We hebben haar gevonden, de enige in de wereld die haar voicemail nog afluistert. Might Delete Later is een Amsterdams dance-trio met een originele insteek: er flitst een 06-nummer op een scherm voorbij waar je een berichtje kunt inspreken dat de basis voor een nieuw liedje kan vormen. De blije dance tunes zijn minder origineel, maar het zal vannacht vast dronken belletjes regenen.

Prisma
Twee Deense zussen in Talking Heads-pakken die synthrock maken, met een kusje van landgenoten The Raveonettes. Wat begint bij subtiele dreampop mondt voor je met je ogen knippert uit in Imagine Dragons-achtig bombast, en het is niet moeilijk te begrijpen waarom dit een graag geziene gast is op de Deense podia.

Loverman
Nee-hee, wij willen geen poging tot imitatie van Nick Cave of Tamino! We willen weten wie Loverman ZELF is.

Yuné Pinku
Heel leuk, de sprankelende breakbeats en pophouse van deze Britse producer/zangeres links van Fred Again… Maar de set? Tja, nogal stijfjes.

Ada Oda
Een zeer vermakelijke indiepopband met vrolijke melodieën en een troefkaart: zangeres Victoria heeft Siciliaanse roots en praat-zingt in haar tweede moedertaal. Ze is gemaakt voor het podium en bovendien zo vederlicht dat ze best een liedje op de schouders kan. Om vrolijk van te worden, al verschiet de band veel van zijn kruit in de eerste helft.

Parbleu
Ah, weer een band die klinkt alsof-ie in de bakken van Rush Hour op zoek is gegaan naar ‘exotische’ platen. Aanzienlijk minder leuk gedaan dan The Mauskovic Dance Band of Nu Genea, dus deze mag je gerust skippen als je zin hebt om een hopje te hippen.