Alex G – Headlights

Alex G is best wel een mysterieuze vogel. De Amerikaanse singer-songwriter doet nauwelijks aan social media of interviews, heeft een enorme backcatalogue vol onuitgebrachte muziek waar nog steeds nieuwe parels uit opduiken, en maakt al jaren muziek die minstens net zo ongrijpbaar is als z’n publieke persona.
Headlights is het tiende studioalbum binnen zijn oevre vol lo-fi folk, softrock en experimentele pop, en zijn eerste release bij een major label. Logisch dat de plaat dan toegankelijker en minder grillig klinkt dan zijn eerdere werk, maar dat betekent niet dat de scherpe randjes verdwenen zijn. Alex G’s kenmerkende gekkigheid zit nog steeds in alle hoeken en gaten. Denk aan chipmunk-achtige achtergrondvocals in ‘June Guitar’, of de vreemde hyperpop-sampletjes in ‘Bounce Boy’. Tegelijkertijd roept Headlights herinneringen op aan de melodiën van Elliott Smith en de emotie van Daniel Johnston. Het is een album dat je keer op keer blijft verrassen, met vreemde keuzes die tóch volkomen logisch voelen, en dat tegelijkertijd voelt als iets dat alleen Alex G had kunnen maken.