Spinvis geeft legendestatus vorm met sneeuwachtige theatershow

Erik de Jong, alias Spinvis, alias alleskunner-tot in-den-treure, bevestigt met theatershow Overvecht opnieuw zijn meesterschap als verhalenverteller en muzikale architect. In een intieme setting in Studio van de Schouwburg, met een witte maquette van Overvecht en een rood gordijn als decor, nemen hij en pianist Lucas Oldeman ons mee in een poëtische reis door de wijk en het leven zelf.

We kennen het repertoire van de klankdichter als verheven boven de genres, geen wolkenkrabber die erbij komt. Dit keer is de aanpak soberder: een akoestische set waarin de teksten centraal staan. De voorstelling opent statisch. Erik en pianist Lucas Oldeman staren het publiek aan, strak in pak. “Het gaat over twee architecten, die een stad bouwen,” vertelt Erik. Met melancholische pianotonen en akoestische gitaar ontvouwt zich een vertelling over vriendschap, ruzie, sneeuw en statistiek. “We zitten allemaal in een statistiek. Of het nou wil of niet. Je kunt zelfs proberen te ontsnappen uit de statistiek, maar ook dát staat in een statistiek.”

Het publiek is een mix van speciaalbier en zwarte koffie: jong en oud, samen om de twee vrienden te zien bouwen aan een nieuwe versie van de bekende nummers. De setlist is zorgvuldig opgebouwd. Hallo Maandag klinkt, met klanken die verdacht veel lijken op Acda & De Munnik: een levendige piano, gitaar, en tweestemmig gezang. In een ver verleden zei de poëet ooit: “Dat kan ik beter.” Muziek is geen wedstrijd, maar in het veld waar Spinvis speelt, is Spinvis simpelweg net als Messi in de Champions League.

Klassieker Voor Ik Vergeet brengt verstilde emotie, gefluisterd en fragiel, met de zaal hangend aan zijn lippen. Lucas past ondertussen de maquette aan, als een planoloog die een wijk vormgeeft. Bij Bagagedrager bouwt de spanning op. Erik blijft statisch met zijn gitaar, zijn stem breekbaar en intens met hier en daar een snik. Beiden hebben een spotlight op hen gericht. Het publiek houdt de adem in. Een masterclass show, don’t tell.

De climax komt met Alles Is: synths, een beukende trom, het flikkerende zaallicht – dramatiek tot het uiterste. En dan sneeuw, dwarrelend over de stad. Eindstand: een staande ovatie. De toegift eindigt met Zonder Naam, een anti-oorlogslied van het meest recent uitgebrachte album Lutke Krub en zeven kerstliedjes. De diepere laag die Spinvis aankaart met de conclusie dat er alleen maar slachtoffers zijn in zulke situaties, zorgt voor emotionele reacties “Ach, deze voel ik, man,” fluistert iemand in het publiek.

Spinvis, ooit een rommelzoldercomponist, is uitgegroeid tot een woordkunstenaar met een griffel. Zijn muziek is een spiegel, waarin licht en donker samenkomen. En Overvecht? Die heeft hij niet alleen gebouwd, maar ook opnieuw uitgevonden – net als zichzelf.