'Terapia' van MAZOO
Indierave met een gevoelig hartje
De Nederlands-Poolse Mick Mazoo heeft een aantal bewogen jaren achter de rug. Ooit draaide de Geleense producer de grootste EDM-sets op festivals als Tomorrowland, maar de drang om méér te doen dan alleen knoppen draaien bleek sterker. En zo werd MAZOO geboren: een nieuw hoofdstuk waarin hij met open armen de wereld van de live-muziek omhelst, ergens tussen indiepop en rave.
Zijn debuutalbum Terapia, verschenen bij [PIAS], is daar het perfecte resultaat van. Een plaat met veel gezichten, maar altijd met een herkenbare danshartslag als rode draad. Al bij ‘I’ll Be There’, het tweede nummer, wordt duidelijk waar MAZOO naartoe wil. De track dendert voort op breekbare breakbeats en subtiele drum-’n-bass-invloeden, terwijl dromerige vocalen het geheel net genoeg zachtheid geven. Die combinatie van hard en zacht, zweverig en energiek, loopt door het hele album.
De beats worden steviger op ‘Sundown’ en het genadeloos beukende ‘Don’t Let Berlin Fuck You Up’, waarin techno de boventoon voert. MAZOO maakt indierave in de breedste zin van het woord en shopt zijn ingrediënten duidelijk niet bij één en dezelfde supermarkt. Zijn geluid is even eclectisch als persoonlijk, en dat hoor je. Toch is Terapia geen plaat die alleen maar wil knallen. Er is ook ruimte voor melancholie en glans. ‘Dopamine’ is een speelse eurodance-knipoog die het op Eurovisie niet slecht zou doen, en afsluiter ‘Break You Down’ trekt alle emotie nog één keer open: een trage opbouw naar een euforische ontlading die het album samenvat.
Terapia is een debuut dat bruist van lef en gevoel. Een plaat die je zowel in de club als op je koptelefoon raakt, en die laat horen dat dansmuziek anno nu ook over kwetsbaarheid mag gaan.