Album van de Week (1): SPRINTS

‘Maybe I should do it better,’ stelt SPRINTS-frontvrouw Karla Chubb koeltjes in de openingstrack van Letter To Self. ‘Maybe I should try it harder.’ Misschien moet ze niet meer roekeloos de deur uitgaan maar juist van te voren checken hoe koud het wordt, haar haren afknippen én bidden tot de redder, verlosser, heilige geest. Wellicht dat die nare piep in haar oren dan stopt, dat haar trauma’s dan minder zwaar wegen en dat ze zich niet meer dagelijks hoeft af te vragen of ze wel ECHT leeft.

Nee, Letter To Self is allesbehalve een luchtige hap. SPRINTS schildert op dit debuutalbum een grimmig portret van hun frontvrouw. Chubb groeide als queer meisje op in de strenge katholieke kerk, en likt daar nu als jonge vrouw nog steeds de wonden van. De Ieren verkennen op Letter To Self het levenslange effect van vreselijke jeugdervaringen op je psyche. Dat doen ze met furieuze, punky noiserocktracks geïnspireerd door landgenoten Fontaines D.C. en Gilla Band (wiens bassist Daniel Fox overigens Letter To Self produceerde!), en de rauwheid van PJ Harvey's vroegere werk. 

Het ene moment is SPRINTS gefrustreerd over de littekens die jeugdtrauma’s achterlaten: luister maar naar het kwade anthem ‘Heavy’, of ‘Cathedral’. Die tweede is een genadeloze track over de misstanden binnen de katholieke kerk. Het viertal is allang niet meer kritisch. Nee, ze koken werkelijk van woede en steken dat op ‘Cathedral’ niet onder stoelen of banken: ‘They say you call it punch drunk love? Call it power to abusers!’. 

Die frustratie wordt op Letter To Self afgewisseld met neerslachtigheid, leegte, de overtuiging dat je het eigenlijk allemaal voor niets doet. Wat is het leven namelijk nog waard als je iedere dag de minuten aftelt tot je dag weer voorbij is (het Paramore-esque ‘Shaking Their Hands’)? Wanneer je voortdurend geteisterd wordt door die nare stemmen in je hoofd (‘Shadow Of A Doubt’), en je je ogen niet meer durft te sluiten door al die nachtmerries (het dreigende ‘Can’t Get Enough Of It’)? Chubb’s pijn komt nog harder binnen door de moedeloosheid in haar stem, en wordt versterkt door het instrumentale geweld van haar bandleden. 

Maar onder alle frustratie en nihilistische gedachten, schuilt er iets van hoop. Een sprankje, maar het is er wél. Want ondanks alle shit, staat Chubb nog en gelooft ze dat er licht aan het einde van de tunnel is. In de piepkleine, mega-intieme outro van slottrack ‘Letter To Self’ concludeert ze dat ze niet haar trauma is, en dat ze controle heeft over haar lot: ‘Any habit can be broken, any night can become day.’