Album van de Week (17): Josephine Odhil

Op Monstera, de nieuwe plaat van Josephine Odhil, reis je als een ramptoerist door verdomd lekker klinkende moordverhalen en psychopathische gedachtengangen. Elke track biedt een nieuwe, grimmige invalshoek: van stalkers tot obsessieve verzamelaars van moordobjecten. Haar debuutalbum Volatile, dat verscheen na de stop van haar band The Mysterons, dook al in surrealistische sferen, maar klonk lang niet zo duister als Monstera. In haar eigen woorden is het een ‘untrue-crime’ conceptalbum. 

Met haar hoge, kille stem slaagt Josephine Odhil erin daadwerkelijke rillingen op te roepen. Naast de langzamere tracks die je besluipen, klinken er ook gruizige beats waarop je je eigen inner-villain kunt kanaliseren. Zo voelt ‘Bloody Mary’ bijvoorbeeld als een dansvloer-anthem voor een seriemoordenaar. Je ziet bijna voor je hoe Villanelle uit Killing Eve zich op de track enthousiast klaarmaakt voor een gezellige moordpartij. ‘Left the house with a screwdriver, sipping Bloody Mary with a wedge of lime,’ klinkt het over de funky baslijn. ‘Ennui’ zet net zo aan tot beweging, met zijn funkiness en ondeugende synths. Op de track legt Josephine Odhil de rariteiten van haar eigen obsessie met het donkere van de menselijke psyche bloot – een fascinatie die anderen niet onbekend zal zijn. Want is het wel zo ethisch om voor je ontspanning een docu-serie aan te knallen over familie slachtingen? En waarom werkt het zo verslavend om er dingen over te blijven opzoeken? 

Voor deze plaat besloot ze niet langer te vechten tegen die interesse, maar zich er volledig in onder te dompelen via podcasts, films en eindeloze Wikipedia-pagina’s. Zo verwerkte de art-popartiest talloze textuele en sonische duistere referenties in Monstera. Op ‘Rainbow Coffee’ zingt ze bijvoorbeeld cult-werving-achtige teksten over eerie gitaar-melodietjes. Het is hetzelfde soort gepingel als op de platen die crimineel en sekteleider Charles Manson ooit opnam. ‘Folie à Deux’ (een gedeelde psychose) is dan weer gebaseerd op The San Francisco Witch Killers en de film Once Upon A Time in Hollywood, en de dreigende geluidswereld van de sixties. 

Toch schuilt er achter de tracks meer dan rechttoe rechtaan morbiditeit. In de verschillende personages die door de plaat heen opduiken, vindt Josephine Odhil namelijk ook een plek voor haar eigen gevoelens van frustraties en somberheid. Zo weerklinkt in het neerslachtige ‘The Joker’ haar teleurstelling over het muzikanten-bestaan en leeft ze op ‘Wild Maroon’ haar woede uit richting de muziekindustrie. In het interview dat we met haar deden, vertelt ze daar uitgebreid over.