DTRH17: Bizar Trentemøller beukt en bezweert

Dat de Deense Anders Trentemøller een behoorlijke naam heeft opgebouwd, is te zien aan het toegestroomde publiek aan het begin van de nacht in de Teddy Widder. Of hebben deze mensen gewoon zin om keihard te gaan, en hebben ze daarvoor na Moderat de eerste de beste donkere tent uitgezocht? Het lijkt eerder dat laatste, want fans van zijn oudere, meer minimalistische werk komen hier niet aan hun trekken. Trentemøller in vijfkoppige bandformatie is maximalisme ten top.

Ze zijn allemaal volledig in zwart gehuld, met serieuze gezichten en bezwerende armbewegingen. De set is een bizarre combinatie van keiharde stamp- en stootbeats, hysterische spookhuisgeluiden en vooral heel veel 80's new wave. Af en toe heeft Trentemøller ineens zo'n twintig seconden iets best wel tofs te pakken – voornamelijk in die stamp- en stoothoek gebeurt er soms best iets leuks – maar dan krijg je vervolgens een electro-nummer voor je kiezen dat volledig gebouwd is rondom een afgedankte Soundgarden-riff. En dan een nummer dat precies lijkt op 'Personal Jesus'.

En dan een hoop gezwaai met sambaballen en tamboerijnen, die je over alle bombast natuurlijk helemaal niet kunt horen. En dat alles zonder ook maar een greintje ironie. Het publiek vreet het als zoete koek. Als je niet zo goed oplet en zin hebt om stuk te gaan kom je hier ook prima aan je trekken. En het is ook wel aandoenlijk om deze vijf weirdo's zo lekker te zien gaan op hun eigen van effectbejag doorwrochte muziek. Maar eigenlijk is het gewoon best wel lelijk.

HET MOMENT:
Ik had nog nooit iemand met een kwaad gezicht sambaballen zien schudden. Nu wel. Dat is ook wat waard.