Pinkpop 2017: Seasick Steve heeft weinig nodig

God, wat haat Seasick Steve de winter. Hij heeft het geluk dat de zon doorbreekt tijdens zijn set. De blueszanger kan zijn zonnebril op, terwijl hij op rammelende en vooral zelfgemaakte gitaren zijn bluesrock speelt.

Zal iemand hier er ook maar een moer om gegeven hebben, toen die Britse journalist vorig jaar het hele levensverhaal van Seasick Steve ontkrachtte? Hij bleek eigenlijk tien jaar jonger te zijn dan hij zegt, het zwerversbestaan uit de duim gezogen en zo zat het ook met het verhaal dat ie pas als bejaarde professioneel muziek ging maken. Hij was altijd gewoon muzikant in San Fransisco.

Maar ach. Een goed verhaal hoeft niet waar te zijn. En artiesten die een alterego voor zichzelf creeëren met een eigen geschiedenis, dat is ook lang niet nieuw. Maar het knaagt toch wel een beetje dat Steve het op een manier doet die heel opzichtig bedoeld is om wat valse echtheid op zichzelf af te stralen. En dat heeft ie eigenlijk helemaal niet nodig.

Als je Seasick Steve al vaker hebt gezien, is het recept inmiddels bekend. Hij met zijn lange baard, verweerde gezicht en een John Dear-pet op een stoel, dicht op zijn enige bandgenoot, een drummer met een grotere baard. Een charmant stel, en Steve is bovendien een ontzettend goede gitarist, die weinig snaren nodig heeft om een groove te bouwen. Tegelijk hebben zijn nummers ook niet veel meer om het lijf dan dat. Dat zegt ie zelf ook: ik heb niet de hits, we maken gewoon wat herrie hier.’ Bluf en rammelende riffs, meer is er, zo op de vroege middag in de zon, ook niet meer nodig.    

Het Moment:
De opzwepende bluesrock, op een one-string gemaakt van een wasbord en kenteken, of een instrument van een bierflesje, auto-onderdelen en wat kerstversiering doet het ook prima zonder het verhaal.   

Volg Pinkpop op de voet met onze livestream en het dossier.