Dylan van Dael zoekt de spanning tussen echt en nep

Diep in de Namibische woestijn ligt Kolmanskop, een uitgestorven spookstadje waar ooit ongelooflijke rijkdommen werden vergaard met diamantmijnen. Na de Tweede Wereldoorlog waren de diamanten op, en verlieten de bewoners het stadje halsoverkop. Tegenwoordig hangt er een vreemde spanning in de lucht van rijkdom en verval, terwijl de woestijn de luxueuze villa’s langzaam weer opslokt. Op die magische plek – geïnspireerd door Tame Impala’s The Slow Rush – schoten Dylan van Dael en fotograaf Daan Kretschmann de visuals voor zijn aanstaande debuut-EP What Do You Expect? 

‘Het is zo'n surrealistisch beeld om daar te zijn,’ vertelt hij. ‘En het sluit zó goed aan bij wat ik wil vertellen: je weet in deze wereld bij God niet meer wat echt is en wat niet. Wat je hoort in het nieuws, maar ook door toedoen van AI: we weten het gewoon niet meer. Ik wil laten zien dat dat niet alleen beangstigend is, maar dat je er ook mooie dingen mee kunt doen.’

Het spreekt boekdelen over de soort artiest die Dylan van Dael is: als het past binnen het creatieve plaatje om voor een enkele fotoshoot naar Afrika af te reizen, dan dóét hij dat gewoon. In een wereld vol olifantenpaadjes richting viraliteit, richt hij zich op het scheppen van iets langdurigs: ‘Op Youtube zie ik soms filmpjes met titels als ‘Zo maak je 8 videoclips voor 500 euro!’ Maar ik wil juist geld en tijd steken in iets dat misschien niet viral gaat, maar waar ik wel over 30 jaar op terugkijk met de gedachte “wow, hebben we dat toen echt gedaan?”

Het is ook allemaal mogelijk, omdat hij zijn sporen in de muziekwereld al aardig heeft verdiend. Hij produceerde voor Naaz, maakte beats voor Duitse rappers, en werd vooral bekend als gitarist van Joost, voor wie hij ook het outro van mega songfestivalhit ‘Europapa’ produceerde. Met die successen in zijn achterzak krijgt zijn soloproject nu ruim baan. 

Vandaag verschijnt ‘On the Low’, een nummer dat hij twee jaar geleden in Berlijn schreef met LUWTEN. Het is een mozaïek van verschillende samples, opnamen en sessies, die zo ver zijn bewerkt dat hij zelf ook de originele opname niet meer zou herkennen. ‘Ik zoek graag een balans tussen iets wat zowel organisch als digitaal kan zijn. Die drums zijn bijvoorbeeld allemaal echt opgenomen, maar die heb ik zo hard geprocessed dat niemand dat meer zou zeggen. Andere onderdelen heb ik juist zo getweaked dat het lijkt op een opname, maar dan is het gewoon midi. Die manier van produceren past bij wat ik wil vertellen: je weet niet wat echt is en wat nep. Ook muzikaal en sonisch komt dat surrealistische thema terug!’