De Tuinhuis brengt Tilburgse hiphop naar intergalactische hoogte

Afgelopen vrijdag gaf het hiphopcollectief De Tuinhuis een optreden in de studio van Volver. De Tilburgse 'boyband', bestaande uit Ian, Bram, Sem, Divad, Frank en Kees, brengt een aanstekelijke mix van gimmicky hiphop met pronkende, snelle teksten en een strakke beats, vermengd met een elektronische sound. Begin dit jaar schreven ze met het nummer ‘nuldertien’, van hun tweede album The Gardenshed Tape, de titel van Tilburgse Song van het Jaar 2022 op hun naam. Sindsdien zijn ze hard op weg met hun missie om intergalactisch te gaan en zijn ze geboekt voor het Tilburgse hiphopfestival Het Moment. Tijdens deze Volver Live avond worden er ook audio-opnames gemaakt, telefoons op stil dus! 

Ongeveer 45 man, vooral bestaande uit een hoop bekenden van de band, heeft zich verzameld op deze unieke locatie en rapt bijna elk liedje mee. Tijdens het nummer ‘Spotlight’ deinsen alle hoofden mee en lopen de boys vol zelfvertrouwen over de studiovloer terwijl ze teksten spitten als: “In de spotlight, op de stage // Hou me in de gaten baby, want ik ga erheen // Ik wil dat je bij mij bent baby, maar je vind mij lame”. Geen fout wordt gemaakt, geen woord wordt verwisseld, De Tuinhuis weet maar al te goed hoe ze het publiek aan hun voeten krijgen met catchy beats en gehypte atmosfeer. Diepgravend zijn de teksten niet, maar daar gaat het ook niet om: deze jonge gasten willen niets liever dan een dansende zaal vol blije mensen.

Los van de scherpe, maar enigszins inhoudsloze teksten staat er ook een sentimenteel nummer op de setlist. Tijdens ‘Eenzame Hoogte’ zien we de tekst, die gedurende het hele nummer herhaald wordt, op een scherm:  “Eenzame hoogte // Kijk ik terug naar mijn vertrekpunt // Niks wat ik kan doen”. Het is een mooi moment in de show waar het publiek hun support toont door in harmonie mee te zingen, waardoor er een mooie mix van geluiden ontstaat. Hoewel het niet helemaal duidelijk is waar de tekst op slaat, wat bij wel meerdere nummers van de groep het geval is, doet het niets af aan de sfeer. De Tuinhuis slaagt er subliem in om een gevoel van saamhorigheid te creëren. 

De zeldzame momenten dat er geen razendsnelle raptekst door de speakers vliegen wordt opgevuld door instrumentale solo’s. Het publiek bekijkt het schouwspel aandachtig, dit is een tekenend moment in het optreden. Zichtbaar genietend met zweetdruppels op zijn hoofd brengt Kees zijn groovy solo op de gitaar en kruipt daarbij nog even dicht tegen Ian achter de synth aan. Tijdens het laatste nummer gaan alle handjes omhoog, wordt er nog één keer luid meegezongen bij het refrein en tot slot wordt het publiek bedankt voor het komen en de belangstelling.