LL18: Misschien is The Lemon Twigs echt niet leuk
Broertjes werken op de zenuwen met excentrieke sixties- en seventiespop
Misschien is het de zeurende koppijn van twee dagen festival, misschien is het de knaldrang voor vanavond, misschien is het de sluimerende afterdinnerdip, maar ik vind geen klap aan The Lemon Twigs in de India. Ik dacht altijd dat het hartstikke leuk zou zijn, die broertjes D’Addario. Ze klinken alsof ze ooit in de platenkast van hun (semiberoemde) vader zijn gevallen, ze werden op sleeptouw genomen door Foxygen (leukste band ooit!) en geven nogal karikaturale liveshows. Collega’s schreven al vaker dat ze over vijf jaar de beste indieband ter wereld zouden kunnen zijn (of met knallende broederruzie uit elkaar zouden gaan).
Maar ik zie in een halflege India twee tieners die mega-ouwelullenmuziek maken: soms ambachtelijke sixties-harmoniën, dan weer een glamrock-solo of een ‘ambachtelijk’ (ander woord voor suf) Beatles-esque liedje. De meeste ideeën breken ze voortijdig af omdat ze een NOG BETER IDEE hebben. Het eerste kwartier maken ze dat nog wel goed met die excentrieke maniertjes: de ene broer maakt spastische schaarsprongen in zijn megastrakke latexbroekje, de ander doet maffe dansjes. Maar daarna gaan die afgeknepen kikkerstemmetjes ontzettend op de zenuwen werken.
Misschien ben ik niet oud genoeg om al die muzikale referenties op waarde te schatten? Nee, dat is het toch niet. Ik vroeg de nestor (oud!) van de 3voor12-Lowlands-redactie wat hij ervan vindt. ‘Ik dacht aan de Jostiband die een poging doet het oeuvre van Meat Loaf na te spelen.’ Het is precies de niet leuke-kant van het verder zo leuke Foxygen. Hartstikke gezellig dat ze over een week een highschool-musical-thema-album uitbrengen, maar ik sla hem effe over.
HET MOMENT:
Dat je me zuur noemt en een leuk grapje met de bandnaam maakt. Ik beloof dat ik erom zal lachen.
Volg Lowlands via ons dossier.